Tuba wagnerowska

Z Wikipedii

Tuba wagnerowska - instrument muzyczny dęty blaszany.

Ryszard Wagner, któremu w tetralogii Pierścień Nibelunga (wykonanej po raz pierwszy w 1876 roku) potrzebne było uroczyste, nieznanej dotąd jakości brzmienie - zasugerował Adolfowi Saxowi zbudowanie instrumentu pośredniego pomiędzy rogiem a tubą. Instrument ten posiadał kształt tuby – lejkowaty ustnik – podobny do stosowanego w rogu i cztery wentyle przeznaczone do obsługiwania lewą ręką, ponieważ na tych tubach grali waltorniści.

Wagnerowski „kwartet” tub składał się z dwóch instrumentów tenorowych odpowiadających wielkością rogom B (skala B1 - f²) oraz dwóch instrumentów basowych odpowiadających rogom F (skala H2 - g¹). Notacja partii na te instrumenty nie zawsze jest konsekwentna nawet u samego Wagnera. Innowacja Wagnera nie znalazła tak wielu naśladowców. Do wybitnych kompozycji okresu postwagnerowskiego wykorzystujących tuby wagnerowskie należą:

• Antoni Bruckner – VII Symfonia (1883),
• Felix Dreasek – Symfonia tragica (1886),
• Ryszard Strauss – opera Elektra (1909).