UDMH
Z Wikipedii
 |
Ten artykuł wymaga dodania infoboksu. Jeśli możesz, zrób to korzystając z szablonu {{Związek chemiczny infobox}}. Instrukcja użycia szablonu znajduje się na jego stronie dokumentacji. Zobacz też listę artykułów z szablonem. |
UDMH (1,1-dimetylohydrazyna, niesymetryczna dimetylohydrazyna, dimazyna, ang. unsymetrical dimethylhydrazine) związek chemiczny o wzorze półstrukturalnym: NH2-N(CH3)2.
Jest pochodną hydrazyny i może być również tak nazywaną. Występuje pod postacią bezbarwnej, oleistej cieczy o zapachu amoniaku. Posiada silne zdolności redukujące oraz higroskopijne. Stosowana między innymi jako jeden ze składników paliwa rakietowego, pestycydów (Daminozyd), oraz pochłaniacz kwaśnych gazów.
Spis treści |
[edytuj] Właściwości
- wzór sumaryczny: C2H8N2
- numer CAS: 57-14-7
- masa molowa 60,1 g/mol
- temperatura topnienia: -57°C
- temperatura wrzenia: 63°C
- gęstość: 0.793 g/cm3
Bezbarwna ciecz o zapachu amoniaku. Wystawiona na działanie powietrza żółknie absorbując tlen i dwutlenek węgla. Miesza się dobrze z wodą, etanolem i naftą. Opary palne przy stężeniu w powietrzu od 2,5% do 95%. Niewrażliwa na wstrząsy.
Uzyskuje się ją w czystości rzędu 98-99%. Najczęstszymi nieczystościami jest woda i dimetyloamina.
[edytuj] Szkodliwość
Nie ma pełnych danych na temat toksyczności 1,1-dimetylohydrazyny u ludzi, jednak ze względu na ostrą toksyczność u zwierząt kwalifikuje się ją jako substancję szkodliwą.[1] Przenika przez skórę. Jest metabolitem, a produktem jej rozpadu jest daminozyd.
[edytuj] UDMH jako paliwo
UDMH jest bardzo popularnym ciekłym paliwem rakietowym. Używa się jej w tym celu od połowy lat 50. Pierwsi zaczęli badać ją Sowieci, w 1949. Wykorzystuje je wiele współczesnych silników rakietowych, m. in. rakiet Proton, Titan, Delta. Jako paliwo występuje z utleniaczami takimi jak: N2O4, IRFNA, ciekły tlen. Często mieszana z hydrazyną. Mieszanka 50% UDMH i 50% hydrazyny, nazywana jest Aerozine 50. Jej specyfikacją jako paliwo jest MIL-D-25064. Może być długo składowana w zbiornikach rakiet.
Cena w 1959, w ilościach kilkudziesięciu litrów, wynosiła około 1 USD za kilogram. Jednak z powodu jej toksyczności, jej cena końcowa jest dużo wyższa. W latach 80. NASA płaciło 24 USD za kilogram.
Nie jest używana, np. w silnikach manewrowych, gdzie zastępuje ją monometylohydrazyna, mająca wyższy impuls właściwy.
