Układ współrzędnych horyzontalnych

Z Wikipedii

Układ współrzędnych horyzontalnych jest układem współrzędnych astronomicznych, w którym oś główną stanowi lokalny kierunek pionu, a płaszczyzną podstawową jest płaczczyzna horyzontu. Biegunami układu są zenit i nadir, których położenie na sferze niebieskiej ściśle zależy od współrzędnych geograficznych obsewatora oraz szybko zmienia się wraz z upływem czasu, tak więc współrzędne horyzontalne opisują jedynie chwilowe położenie ciała niebieskiego.

[edytuj] Definicje

Położenie obiektu określa się podając azymut i wysokość, zdefiniowane w następujący sposób:

Azymut, a - kąt dwuścienny zawarty pomiędzy płaszczyzną lokalnego południka i płaczczyzną koła wierzchołkowego przechodzącego przez dany obiekt.

Azymut zmienia wartość w zakresie od 0° do 360°, zgodnie z kierunkiem ruchu wskazówek zegara. W astronomii odmierza się go od punktu południa - S, natomiast w geografii od punktu północy - N.

Wysokość, h - kąt płaski zawarty pomiędzy płaszczyzną horyzontu a kierunkiem na dany obiekt. Inną nazwą tej współrzędnej jest elewacja.

Wysokość zmienia się w zakresie (-90°,90°), przy czym ujemne wartości dotyczą obiektów znajdujących się pod horyzontem.

[edytuj] Transformacja współrzędnych

Relacje między współrzędnymi horyzontalnymi, a współrzędnymi układu godzinowego są dane następującymi wzorami:

Posługując się funkcjami cyklometrycznymi można, mając daną deklinację δ, kąt godzinny t oraz szerokość geograficzną φ bezpośrednio wyznaczyć azymut i wysokość.