Unia florencka
Z Wikipedii
Unia florencka unia kościołów katolickiego i prawosławnego ogłoszona bullą Laetentur coeli papieża Eugeniusza IV na Soborze Florenckim 6 lipca 1439. Zawarli ją zwolennicy papieża po rokowaniach z delegacją kościoła wschodniego kierowaną przez patriarchę konstantynopolitańskiego oraz z cesarzem bizantyjskim Janem VIII Paleologiem. Unia formalnie kończyła rozłam kościołów, który nastąpił w 1054 roku, jednakże dzieło to nie było trwałe. Wzmocniło tylko na chwilę pozycję papieża w ówczesnym świecie. Unia napotkała w Bizancjum na sprzeciw, a upadek Konstantynopola pogrzebał ja ostatecznie.
Postanowienia soborowe zostały przyjęte na terenie Rusi przez następujące eparchie: kijowską, briańską, smoleńską, połocką, łucką, turowską, wołodymyro-wołyńską, chołmską (chełmską), przemyską i galicką. Propagatorem unii na terenie Rusi był metropolita moskiewski, Izydor, który jednak po powrocie do Moskwy wpadł w niełaski księcia Wasyla II i po ucieczce z więzienia musiał uciekać z Moskwy. Następstwem tych wydarzeń i ambicji, było zerwanie wspólnoty "ekumenicznej" i ogłoszenie autokefalii w 1448 roku.
Linki zewnętrzne
