USS Jacob Jones (DD-61)

Z Wikipedii

Historia
USS Jacob Jones (DD-61)

Położenie stępki	3 sierpnia 1914
Wodowanie	29 maja 1915
Oddanie do służby	10 lutego 1916
Status okrętu	zatopiony w boju 6 grudnia 1917
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	1150 ton
Długość	96,1 m
Szerokość	9,3 m
Zanurzenie	3 m
Prędkość	30 węzłów (56 km/h)
Załoga	99 ludzi
Uzbrojenie	4 x 102 mm, 8 wyrzutni torped kal. 533 mm

USS Jacob Jones (DD-61) amerykański niszczyciel typu Tucker będący w służbie United States Navy w czasie I wojny światowej. Nazwa okrętu pochodziła od komodora Jacoba Jonesa USN (1768 - 1850). Był pierwszym niszczycielem amerykańskim, który został zniszczony w wyniku działalności wroga.

Stępkę okrętu położono 3 sierpnia 1914 w stoczni New York Shipbuilding Corporation w Camden. Zwodowano go 29 maja 1915, matką chrzestną była Jerome Parker Crittendon, prawnuczka patrona okrętu. Jednostka weszła do służby 10 lutego 1916, pierwszym dowódcą został Lieutenant Commander William S. Pye.

Po rejsie odbiorczym "Jacob Jones" rozpoczął prowadzenie ćwiczeń w pobliżu wybrzeża Nowej Anglii do czasu wejścia do Philadelphia Navy Yard na remont. Po wejściu Stanów Zjednoczonych do I wojny światowej 6 kwietnia 1917 niszczyciel patrolował wybrzeża Wirginii zanim opuścił Boston płynąc w kierunku Europy 7 maja.

Do Queenstown w Irlandii dotarł 17 maja i natychmiast zaczął prowadzenie patroli i eskortowanie konwojów na wodach oblewających Wyspy Brytyhskie. 8 lipca wyłowił 44 rozbitków z brytyjskiego parowca "Valetta", który został zatopiony przez u-boota. Dwa tygodnie później, w czasie gdy eskortował brytyjski parowiec "Dafila" niszczyciel spostrzegł peryskop, ale statek został storpedowany zanim atak na wrogi okręt podwodny mógł zostać przeprowadzony. Kolejny raz pełniąc rolę okrętu ratowniczego "Jacob Jones" wyłowił 26 rozbitków z parowca.

W czasie lata niszczyciel eskortował konwoje z zaopatrzeniem i prowadził służbę ratowniczą. 19 października wyłowił 305 rozbitków ze storpedowanego brytyjskiego krążownika "Orama".

Po odbyciu specjalnego przydziału eskortowego pomiędzy Irlandią i Francją okręt opuścił Brest (Francja) 6 grudnia i płynął z powrotem do Queenstown. O godzinie 16:21 gdy płynął samotnie w rejonie ??? wachta spostrzegła torpedę w odległości około tysiąca jardów. Pomimo tego że niszczyciel zaczął wykonywać manewr został trafiony w sterburtę, co rozdarło jego zbiorniki ropy. Załoga walczyła o ocalenie jednostki, ale gdy rufa pogrążyła się w wodzie wybuchły bomby głębinowe. Po stwierdzeniu że sytuacja jest beznadziejna Commander David W. Bagley rozkazał opuścić okręt. Osiem minut po storpedowaniu "Jacob Jones", wraz z 64 członkami załogi, zatonął.

38 ocalałych próbowało się ocalić na tratwach i łodziach pływając po zimnym Atlantyku na południowy zachód od Anglii. Dwóch członków załogi został wziętych do niewoli przez napastnika czyli U-53 dowodzonego przez Kapitana Hansa Rose`a. W humanitarnym geście, rzadkim w czasie wojny, Rose powiadomił drogą radiową amerykańską bazę w Queenstown o przybliżonej lokalizacji i dryfie rozbitków. Nocą z 6 na 7 grudnia brytyjski slup wojenny "Camellia" i brytyjski liniowiec "Catalina" przeprowadziły operację ratowniczą. O 08:30 nadchodzącego ranka HMS "Insolent" wyłowił ostatniego ocalałego z załogi niszczyciela.

Przez przypadek USS "Jacob Jones" (DD-130) także został storpedowany i także zatonął w wyniku eksplozji własnych bomb głębinowych 28 lutego 1942.