Valarin

Z Wikipedii

Valarin - w mitologii Śródziemia stworzonego przez J. R. R. Tolkiena język Valarów i Majarów.

Valarowie i Majarowie, jako istoty duchowe, mogli porozumiewać się telepatycznie, jednak ich zejście na Eä i ucieleśnienie wymagało od nich również nabranie cech istot wcielonych, takich jak stworzenie własnego języka.

Język Valarów był dla Elfów nieprzyjemny (m. in. zawierał wiele dźwięków obcych elfom), jednak w quenyi istnieje trochę zapożyczeń z tego języka - np. "Ezellohar" (Zielony Kurhan - val. Ezellôchâr), "Máhanaxar" (Krąg przeznaczenia - val. Mâchananaškad), oraz imiona Valarów: Manwë (Mânawenûz), Aulë (Aȝûlêz), Tulkas (Tulukastâz), Oromë (Arômez), Ulmo (Ulubôz).

Język ten powstał jako pierwszy w obszarze Ardy, nie jest w związku z tym związany z żadnym z jej późniejszych języków, z wyjątkiem pojedynczych, zapożyczonych słów w quenyi czy adûnaickim (słowo "iniðil" oznaczające lilię lub duży pojedynczy kwiat, w adûnaicu występuje jako "Inzil" i oznacza kwiat - prawdopodobnie przeszło ono do tego języka przez Elfów kontaktujących się z Númenorejczykami). W Czarnej Mowie występuje słowo "nazg", prawdopodobnie z valaryjskiego "nashkâd" (Melkor był Valarem, a Sauron Majarem, znali więc valarin).

Pierwotna koncepcja Tolkiena zakładała, że wszystkie języki Elfów pochodzą od języka Oromëan - Valarinu, którego Elfy próbowały się nauczyć od Oromëgo nad Cuiviénen (Valarin dzielił się na Oromëan - przodek języków elfickich, Aulëan - przodek języka Krasnoludów i Melkian - przodek Czarnej Mowy) - Koncepcja ta została jednak porzucona.