VOR

Z Wikipedii

VOR (ang. VHF Omni-directional Range) to rodzaj radiolatarni stosowanej w lotnictwie, wykorzystującej pasmo radiowe 108 MHz - 118 MHz. W sygnale tej radiolatarni przenoszona jest informacja azymutalna. Daje to możliwość prezentacji w urządzeniach pokładowych takich informacji jak:
- namiar magnetyczny statku powietrznego od radiolatarni
- osiągniecie żądanego namiaru do, lub od radiolatarni
- minięcie radiolatarni
- identyfikator radiolatarni (3 znaki zakodowane alfabetem Morse'a)

Radiolatarnia VOR może współpracować z urządzeniem pomiaru odległości DME tworząc system VOR/DME.

Zasada działania VOR jest zbliżona do działania latarni morskiej. Radiolatarnia nadaje wiązkę sygnału radiowego, która obraca się wokół radiolatarni 30 razy na sekundę. Równocześnie nadawana jest faza stała we wszystkich kierunkach zmodulowana tonem 30 Hz. W momencie kiedy wiązka fazy zmiennej przechodzi przez północ magnetyczną, następuje maksymalny poziom modulacji fazy stałej. Wyznaczenie azymutu polega na zmierzeniu czasu jaki mija pomiędzy najwyższym poziomem fazy stałej, a odebraniem sygnału fazy zmiennej.
Radiolatarnie VOR są zwykle wyposażone w złożone systemy kontroli sygnału i podtrzymywania pracy (akumulatory, klimatyzatory).

Częstotliwości pracy: 108-117,9 Mhz (w zakresie 108-112 co 200 kHz, pozostałe kanały wykorzystywane są przez system ILS)
Moc: 100-200W (50W dla tzw. T-VOR - radiolatarni o obniżonej mocy ze względu na duże zagęszczenie urządzeń np. w okolicach lotnisk)
Dokładność: +-2,5°
Dokładność prowadzenia po linii drogi: +-5,2°.

Radiolatarnie VOR są najpopularniejszym systemem kątowym w nawigacji lotniczej, nie są jednak pozbawione wad. Podstawową wadą tego systemu jest duża podatność na zakłócenia sygnału ze względu na przeszkody terenowe. Odpowiedzią na to jest radiolatarnia D-VOR (VOR Dopplerowski) o zmodyfikowanej zasadzie pracy.