Latarnia morska

Z Wikipedii

Żuraw z garnkiem wulkana	Faros
Widok na latarnię w Helu od strony morza

Latarnia morska - znak nawigacyjny w postaci charakterystycznej wieży umieszczonej na brzegu lub wodzie (latarniowiec) wysyłający znaki świetlne. W dawnych czasach ogień rozpalany był także na skałach lub unoszony za pomocą żurawia. Czasem wysyła także sygnały radiowe (radiolatarnia). W czasie mgły może wysyłać sygnały dźwiękowe

Zdecydowanie mniejsze światło nawigacyjne na szczycie masztu lub wieży np. w główkach portu nazywamy stawą.

Latarnie morskie istniały już w starożytności. Opisy pierwszych kolumn, na których rozpalano ogień pochodzą z 400 p.n.e.. Najbardziej znana była latarnia na wyspie Faros z około 280 p.n.e.. Na terenie Polski najstarsze wzmianki o rozpalaniu ognia na brzegu (Garnek Wulkana) pochodzą z ok. 1070. Często do tego celu wykorzystywano istniejące obiekty np. na Helu pierwszą latarnią był ogień rozpalany na wieży kościoła.

Latarnią nazywane są także światła nawigacyjne o podobnej budowie np. latarnia na Westerplatte w główkach portu Gdańskiego. Przeważnie nie używa się dodatku "morska".

[edytuj] Nazwy światła

• Światło przerywane: czas świecenia dłuższy niż czas ciemności
• Światło błyskowe: trwa krócej niż 2 sekundy, czas świecenia krótszy niż czas ciemności
• Światło blaskowe: trwa dłużej niż 2 sekundy, czas świecenia dłuższy niż czas ciemności

[edytuj] Zobacz też

• Charakterystyka światła nawigacyjnego
• Laterna
• Latarnik
• Locja
• Polskie latarnie morskie
• Skala widoczności
• Soczewka Fresnela
• Światło nawigacyjne

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Latarnie Morskie Polski
• Latarnie Morskie Polski
• Budowa latarni morskiej