Węgiel-14

Z Wikipedii

Węgiel-14 lub poprawniej ¹⁴C, to promieniotwórczy izotop węgla, odkryty 27 lutego 1940 roku przez Martina Kamena i Sama Rubena. Jądro atomowe ¹⁴C zawiera 6 protonów i 8 neutronów.

Węgiel-14 powstaje w górnych warstwach troposfery i w stratosferze w wyniku pochłonięcia neutronu przez atom azotu. Neutrony powstają w wyniku oddziaływania promieniowania kosmicznego z atomami atmosfery. Reakcja powstawania izotopu węgla-14:

¹n + ¹⁴N → ¹⁴C + ¹H

Powstały węgiel jest utleniany i tworzy dwutlenek węgla, biorący udział także w procesach życiowych. Jego rozpad promieniotwórczy sprawia, że jego udział w tkankach w momencie ich powstawania jest największy a z czasem maleje.

Zawartość izotopu ¹⁴C w pozostałościach zawierających węgiel jest używana do szacowania wieku przedmiotów metodą datowania radiowęglowego. Jego naturalny udział względem pozostałych izotopów węgla wynosi 0,00000000012%, a czas połowicznego rozpadu około 5760 lat.¹⁴C jest jednym z ważniejszych typów datacji bezwzględnej stosowanych w archeologii.

[edytuj] Zobacz też

• Datowanie radiowęglowe

To jest tylko zalążek artykułu związanego z fizyką. Jeśli potrafisz, rozbuduj go.