Władysław Mazurkiewicz
Z Wikipedii
Władysław Mazurkiewicz (ur. 31 stycznia 1911 r., powieszony 31 stycznia 1957 r.) – seryjny morderca.
Władysław Mazurkiewicz, zwany Eleganckim mordercą, mieszkał w Krakowie w luksusowym apartamencie przy ulicy Marchlewskiego (obecnie Beliny-Prażmowskiego), a przez jakiś czas miał też mieszkanie w Warszawie. Zamordował co najmniej 30 kobiet (m.in. w latach 50. Jadwigę de Laveaux, jej męża Jana i siostrę Zofię Suchową). Zwłoki ofiar zalewał betonem pod podłogą własnego garażu, przywiązywał się do należących do nich precjozów.
Obrońcą Mazurkiewicza był adwokat Zygmunt Hofmokl-Ostrowski (1873-1963), a reporterem z procesu Lucjan Wolanowski. Opublikował on cykl reportaży o tej sprawie w Expressie Wieczornym w 1956 roku. Marek Hłasko był sprawozdawcą z tego procesu. Napisał o nim artykuł pt. "Proces przeciwko miastu".
Mazurkiewicz był podobno szpiclem i prowokatorem UB. Ci, którzy wiedzieli, że jest mordercą, myśleli, że wykonuje wyroki swych mocodawców z UB. Trzeba pamiętać, że proces Mazurkiewicza toczył się przed Październikiem. Proces był kompromitacją: świadkowie bali się mówić, prokurator zmieniał temat, a obrońca bronił Mazurkiewicza posługując się tezą, że jest on urodzonym mordercą, typem o skłonnościach zbrodniczych. Spośród 30 morderstw, o które można było go oskarżyć i do których przyznał się w śledztwie, oskarżono go jedynie o 6, na czterech mężczyznach i dwóch kobietach. Mazurkiewicz przyznał się do zarzucanych mu czynów.
Został skazany na karę śmierci 30 sierpnia 1956 roku. Wyrok wykonano 31 stycznia 1957 roku w Krakowie, w więzieniu na ul. Montelupich. Ostatnie słowa M. miały brzmieć "Do widzenia, panowie, niedługo wszyscy się tam spotkamy".
