Włodzimierz Lorenc

Z Wikipedii

Włodzimierz Lorenc (ur. 27 stycznia 1951 r., Sosnowiec) - doktor habilitowany nauk filozoficznych, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, pracownik Instytutu Filozofii w Zakładzie Historii Filozofii Współczesnej na Wydziale Filozofii i Socjologii UW.

[edytuj] Krótka biografia

Syn pułkownika Tadeusza Lorenca. Skończył studia na Politechnice Warszawskiej, na Wydziale Inżynierii Budowlanej. Po studiach uczestniczył w projektowaniu "szosy lubelskiej" DK17. Następnie odbył 5-letnie studia doktoranckie na Wydziale Filozofii na Uniwersytecie Warszawskim. W drugiej połowie lat 80. XX wieku jeden z głównych uczestników (obok Marka J. Siemka) głośnej dyskusji filozoficznej na temat dziedzictwa filozoficznego György Lukácsa (w której bronił Lukácowskiego stanowiska wyrażonego we Wprowadzeniu do ontologii bytu społecznego, w przeciwieństwie do Historii i świadomości klasowej).

Na tymże wydziale po dwuletnim przewodzie obronił 28 października 1996 roku rozprawę habilitacyjną pt. "Hegel i Derrida. Filozofia w wersji radykalnej". W 2003 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego.

Od 1975 roku jest żonaty, żona Iwona Lorenc także jest profesorem na Wydziale Filozofii UW. Mają 27 letniego syna. Aktywnie, mimo swojego wieku, spędza wolny czas uprawiając wspinaczkę wysokogórską, jeżdżąc na nartach oraz na rowerze.

[edytuj] Zakres kompetencji

Zajmuje się następującymi tematami:

• fenomenologia
• hermeneutyka
• klasyczna filozofia niemiecka,
• postmodernizm
• problematyka humanizmu

[edytuj] Książki z dorobku naukowego

• Spór o naturę filozofii a uniwersalizm. Od Kanta do Marksa, Warszawa 1991;
• Hegel i Derrida. Dwie koncepcje filozofii radykalnej, Warszawa 1994;
• W poszukiwaniu filozofii humanistycznej. Heidegger, Levinas, Foucault, Rorty, Gadamer, Warszawa 1998;
• Hermeneutyczne koncepcje człowieka. W kręgu inspiracji heideggerowskich, Warszawa 2003.