Włodzimierz Tomaszczuk

Z Wikipedii

Włodzimierz Tomaszczuk {ur.30 lipca 1920- zm.12 listopada 1974 } znakomity polski flecista orkiestrowy.

Syn Pauliny z Godniewiczów i Stefana Tomaszczuków. Przed wojną pobierał nauki we wrześni, tam też po raz pierwszy zetkną się z fletem występując i pobierając nauki w orkiestrze wojskowej, z którą występował do 1939 r. W czasie II wojny światowej pracował jako robotnik drogowy.

Po wojnie w 1949 r. ukończył średnią szkołę muzyczną i podjął studia wyższe w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu w klasie fletu, zajmując w tym czasie pierwsze miejsce w Ogólnopolskim Międzyszkolnym Konkursie Boczkowskim, a w rok później trzecie miejsce w konkursie muzycznym w Berlinie. W 1947 r. został drugim flecistą Filharmonii Poznańskiej.

W 1953 r. wygrał Konkurs Muzyczny Instrumentów Dętych im. Antoniego Reichy w Pradze. Od 1959 r. był pierwszym flecistą zespołu orkiestry Filharmonii Narodowej w Warszawie. Szybko doceniono jego talent i umożliwiono wyjazd na stypendium do Paryża, gdzie szkolił się pod kierownictwem „papieża” flecistów –Jana Pawła Rampla. Włodzimierz Tomaszczuk, szybko zwrócił uwagę swojego mistrza, z którym opracował wiele utworów solowych: Georga Fridricha Händela, Jana Sebastiana Bacha czy Paula Hindemitha.

Jan Paweł Rampl napisał o nim 30 kwietnia 1960 r. :

„Jest to artysta wielkiego formatu, muzyk o wielkich możliwościach. Jestem przekonany, że przyniesie wiele zaszczytu polskiemu życiu muzycznemu”.

Po powrocie z Francji obok pracy w Filharmonii, podjął się nauczania w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej. Koncertował w kraju i za granicą.

Zmarł nagle w wieku 54 lat, podczas występu w Filharmonii Narodowej po wykonaniu pierwszego utworu.

[edytuj] Bibliografia

Tekst Jolanty Zaręby-Wronkowskiej w „Gazecie Wyborczej”