Włoska inwazja na Francję 1940
Z Wikipedii
Włoska inwazja na Francję – krótkotrwałe działania wojenne wojsk włoskich pod koniec czerwca 1940 r. mające na celu zajęcie obszarów alpejskich i rejonu Nicei
Spis treści |
[edytuj] Geneza
10 maja 1940 r. Niemcy zaatakowały Belgię, Holandię, Luksemburg i Francję (patrz: Kampania francuska 1940). 10 czerwca do wojny z Francją przyłączyły się Włochy, choć na razie nie rozpoczęły działań wojennych, czekając na sukcesy militarne wojsk niemieckich. Wojska francuskie, znajdujące się na kierunku uderzenia sił włoskich, były zredukowane do minimum. Wiele górskich jednostek wojskowych zostało wcześniej wysłanych do obrony Norwegii, a po powrocie przerzuconych na najbardziej zagrożoną północno-wschodnią część frontu. Benito Mussolini liczył na okupację południowej części Francji, ale Adolf Hitler odmówił, uznając, że Włosi będą mogli okupować jedynie te części Francji, które sami zdobędą.
[edytuj] Siły obu stron
- Grupa Armii "Zachód" – d-ca książę gen. H.R.H. Umberto di Savoia
- 1 Armia – d-ca gen. Pietro Pintor
- 2 Korpus – d-ca gen. Francesco Bettini
- 3 Korpus – d-ca gen. Mario Arisio
- 15 Korpus – d-ca gen. Gastone Gambara
- 4 Armia – d-ca gen. Alfredo Guzzoni
- 1 Korpus – d-ca gen. Carlo Vecchiarelli
- 4 Korpus – d-ca gen. Camillo Mercalli
- Korpus Alpejski – d-ca gen. Luigi Negri
Ogółem siły włoskie liczyły ok. 700 tys. żołnierzy. Były jednak słabo wyposażone w artylerię, a służby transportowe działały niedostatecznie. Włoscy żołnierze nie mieli poza tym zimowego umundurowania.
- Armia Alp (l'Armée des Alpes) – d-ca gen. René Olry
- trzy dywizje piechoty typu B
- sektory fortyfikacyjne Dauphiné, Savoie, Alpes Maritimes
- sektory obronne Rhône, Nice
Łączna liczebność wojsk francuskich wynosiła ok. 35 tys. żołnierzy.
[edytuj] Działania wojenne
Włosi zaatakowali Francję 20 czerwca 1940 r. na 2 kierunkach: w Alpach i wzdłuż wybrzeża Morza Śródziemnego. W Alpach uderzyli przez Małą Przełęcz Św. Bernarda, ale bardzo szybko zmusiły ich do zatrzymania francuskie fortyfikacje i burze śnieżne. Wielu żołnierzy doznało odmrożeń. Natomiast na drugim kierunku ataku ich celem była Nicea. Silna obrona francuska na południowym końcu Linii Maginota wstrzymała ofensywę zaledwie 5 mil w głębi terytorium Francji w rejonie miejscowości Menton. Takie pozycje wojska włoskie zajmowały do 24 czerwca, czyli kapitulacji Francji. W odróżnieniu od wojsk lądowych silne działania prowadziło włoskie lotnictwo, bombardując francuskie pozycje (m.in. port w Tulonie) i zapewniając osłonę powietrzną.
[edytuj] Straty obu stron
Włosi stracili ponad 1,2 tys. zabitych lub zaginionych i ponad 2,6 tys. rannych oraz ponad 2,1 tys. hospitalizowanych z powodu odmrożeń. 616 włoskich żołnierzy dostało się do niewoli. Natomiast straty wojsk francuskich wyniosły zaledwie 20 zabitych, 84 rannych i 152 rannych/zaginionych.
[edytuj] Zobacz też
- Kampania francuska 1940
- Włochy w czasie II wojny światowej
- Kampania śródziemnomorska (II wojna światowa)
