Wasilij Tatiszczew
Z Wikipedii
Wasilij Nikiticz Tatiszczew (Василий Никитич Татищев, ur. 29 kwietnia 1686 w Pskowie – zm 19 sierpnia 1750 w Bołtino), historyk rosyjski, administrator, dyplomata, twórca nowożytnej historiografii rosyjskiej.
Od 1704 był na służbie w Azowskim Pułku Dragonów, brał udział w bitwach wojny północnej (m.in. w bitwie pod Połtawą. Od roku 1712 kształcił się za granicą. W 1720 rozpoczął służbę administracyjną (zajmował się przemysłem metalurgicznym na wschodzie Rosji). Z inicjatywy Tatiszczewa rozwinął się rosyjski przemysł wydobywczy. Tatiszczew brał również udział w realizacji projektów imperialnych, m.in. w stłumieniu powstania baszkirskiego z 1737 roku. Organizował rosyjskojęzyczne szkoły dla nierosyjskiej ludności wschodniej Rosji w tzw "akcji chrystianizacyjnej", która de facto miała na celu rusyfikację.
Sławę przyniosły Tatiszczewowi jednak inne, naprawdę wybitne osiągnięcia. Przez całe życie zgłębiał źródła do historii państwa rosyjskiego i w 1739 ukończył główne dzieło swojego życia pt. Historia Rosji od czasów najdawniejszych, którą wydano w 4 tomach dopiero po śmierci autora ( w latach 1768 – 1784 ).
Wydał także cenne zabytki historii prawa rosyjskiego – Ruską Prawdę (Русская правда) oraz Sudiebnik cara Iwana Groźnego z 1550 roku. Opracował Leksykon rosyjski, który zdążył doprowadzić do litery K.
Całość dzieł Tatiszczewa wznowiono w siedmiotomowej edycji w latach 1962 – 1968. Jak się wyraził Sergiusz Sołowjow o Tatiszczewie, był on "pierwszym, który pokazał czym jest rosyjska historia".
