Wewnątrzsterowność
Z Wikipedii
Wewnątrzsterowność – jedna z dwóch, obok zewnątrzsterowności, opozycyjnych cech osobowości wyróżniona między innymi przez Waltera Recklessa.
Człowiek wewnątrzsterowny kieruje swoim zachowaniem samodzielnie. Jest aktywny, niezależny od innych ludzi, zdolny do podejmowania decyzji i brania za nie odpowiedzialności. W skrajnym wydaniu wewnątrzsterowność prowadzi do nie liczenia się z wymaganiami otoczenia i poczucia alienacji. Takie osoby boją się także, że ich poczucie wolności może okazać się jedynie złudzeniem.
Zewnątrzsterowność i wewnątrzsterowność mylone bywają niekiedy z poczuciem umiejscowienia kontroli, teorii stworzonej przez Juliana Rottera. Zewnątrz i wewnątrzsterowność opisują jednak pochodzenie informacji, które kierują zachowaniem. Teoria Rottera zaś procesy atrybucyjne, które tworzy jednostka, starając się zrozumieć świat w jakim żyje.
[edytuj] Zobacz też:
[edytuj] Bibliografia
- Społeczna Psychologia Kliniczna. Sęk H., Brzeziński J., Domachowski W., Kowalik S., Poznaniak W. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1998.