Wielka Grecja
Z Wikipedii
Wielka Grecja (łac. Magna Graecia z gr. ἡ Ἑλλάς ἡ Μεγάλη he Hellas he Megale) - w starożytności południowa część Półwyspu Apenińskiego oraz większość Sycylii skolonizowanych przez Greków w VII/VI wieku p.n.e. w okresie wielkiej kolonizacji. Inaczej nazywana Wielką Helladą. Głównym plemieniem kolonizującym te tereny byli Jonowie, stąd najprawdopodobniej wywiedziona została także nazwa oblewającego te tereny od wschodu i południa Morza Jońskiego.
Główne ośrodki znajdowały się w miastach Tarent, Krotonie (Achajowie), Sybaris (Achajowie) oraz sycylijskich Messanie i Syrakuzach. Tyrani tych ostatnich sięgnęli w pewnym momencie po hegemonię na całym tym obszarze. W III wieku p.n.e. w Italii Wielka Grecja obejmowała krainy: Lukania, Kalabria, Bruttium i Apulia. Wielka Grecja została opanowana poprzez stopniowy podbój przez Rzym do roku 272 p.n.e. Odrębność, również językowa, terenów Wielkiej Grecji dawała się zauważać bardzo długo.
Italskie kolonie greckie miały kulturowy wpływ na inne społeczności, w tym Etrusków i Rzymian.
Zobacz też
