Wieniedikt Jerofiejew

Z Wikipedii

Wieniedikt Jerofiejew (ros. Венедикт "Веничка" Ерофеев; ur. 24 października 1938, zm. 11 maja 1990 w Moskwie) – rosyjski pisarz i dramaturg.

Dzieciństwo spędził na północy Rosji, w biednej rodzinie kolejarskiej, mieszkającej przy stacji Pojakonda (Пояконда). Po zesłaniu ojca, przebywał w domu dziecka w Kirowsku (Кировск). Żyjąc w okresie zsyłek, w obrębie koła podbiegunowego, na Półwyspie Kolskim, paradoksalnie dostąpił możliwości nauki pod okiem wykształconych nauczycieli wysyłanych tam przymusowo. Studia podejmował między innymi na Uniwersytecie Moskiewskim na wydziale filologicznym, skąd (podobnie jak i z innych uczelni) został wydalony. Pracował w rozmaitych zawodach, od kamieniarza po bibliotekarza, zaś swoje przemyślenia podczas robót w charakterze montera-łącznościowca opisał w poemacie Moskwa-Pietuszki. Przez długie lata jego twórczość była zakazana przez władze, krążyła w tak zwanym samizdacie, wydawana była jedynie za granicą. Dopiero pod koniec życia pisarz doczekał się powszechnej sławy w swym kraju. W 1987^[1] przyjął chrzest w katolickim kościele św. Ludwika w Moskwie. Zmarł na raka krtani.

W listopadzie 1998 w 60. rocznicę urodzin na moskiewskim Dworcu Kurskim (osławionym w poemacie Moskwa-Pietuszki) odsłonięto pomnik Jerofiejewa wyobrażający pisarza z walizką pełną butelek.

[edytuj] Twórczość

Moskwa-Pietuszki (powieść powstała w 1969, opublikowana została w latach osiemdziesiątych, Москва-Петушки)

Poemat – jak nazwał go sam autor – z pozoru będący bezładnym zapisem myśli, spostrzeżeń, chaotycznych skojarzeń, delirycznych lęków i enigmatycznych wizji alkoholika, będącego w drodze do swej ukochanej. W rzeczywistości jest to poruszająca parabola ludzkiego losu, zabawna i przygnębiająca jednocześnie, posiadająca konstrukcję drogi krzyżowej

Noc Walpurgi, albo kroki Komandora (1985, Вальпургиева ночь, или шаги Командора)

Dramat, którego akcja ma miejsce w szpitalu psychiatrycznym. Wrażliwy i inteligentny Lew Gurewicz, zostaje uwięziony na jednym z oddziałów psychuszki, gdzie na wszelkie wątpliwości dotyczące otaczającej rzeczywistości aplikowana jest pacjentom sulfazyna okraszona obelgami i przemocą ze strony wszechwładnego personelu.