Wojciech Szala

Z Wikipedii

Kariera piłkarska
Wojciech Szala
Imię i nazwisko	Wojciech Szala
Data i miejsce urodzenia	27 stycznia 1976 Piotrków Trybunalski, Polska
Pseudonim	Szalgado
Pozycja	Obrońca
Wzrost	183 cm
Waga	81 kg
Informacje klubowe
Obecny klub	Legia Warszawa
Numer	3
Lata	Klub	M (G)
1994-2001 2001-	GKS Katowice Legia Warszawa	93 (1) 215 (0)

Wojciech Szala (ur. 27 stycznia 1976 w Piotrkowie Trybunalskim), piłkarz Legii Warszawa występujący najczęściej na pozycji prawego obrońcy. Dane fizyczne: 183 cm wzrostu, 81 kg wagi. Debiut w ekstraklasie: 27 sierpnia 1995 (GKS Katowice - Raków Częstochowa 1:0)

[edytuj] Przebieg kariery

Szala jest wychowankiem GKS Katowice, w którym w latach 1994 - 2001 rozegrał 93 mecze w lidze, strzelając 1 gola. Zdobył z GKS-em Superpuchar Polski (1996). Latem 2001, będąc uznawanym za jednego z wyróżniających się graczy ligi polskiej na pozycji ofensywnie grającego prawego obrońcy został ściągnięty do Legii Warszawa przez ówczesnego trenera Legii, Dragomira Okukę. Debiut w barwach Legii przypadł na mecz: Ruch Chorzów – Legia Warszawa (0:4), w którym Szala wystąpił w pełnym wymiarze czasowym. W tym samym sezonie (2001/02) wywalczył z Legią mistrzostwo Polski oraz Puchar Ligi. U Okuki (sierpień 2001 - czerwiec 2003) występował nierzadko jako prawy pomocnik; pod wodzą kolejnego trenera Legii, Dariusza Kubickiego (sierpień 2003 - wrzesień 2004), wyłącznie jako prawy, kryjący obrońca. Od początku roku 2005 trener Jacek Zieliński wystawiał go na środku obrony, zaś w momencie objęcia Legii przez trenera Dariusza Wdowczyka (wrzesień 2005) Szala powrócił na prawą obronę. Przez niemal cały pobyt w Legii piłkarz pierwszego składu drużyny. Zauważalnie przyczynił się do tego, że Legia w sezonach 2003/2004, 2004/2005 oraz 2005/2006 była najrzadziej tracącym gole zespołem w pierwszej lidze polskiej.

[edytuj] Brutalność w grze

Szala wyróżnia się siłą i walecznością, preferuje twardy i nieustępliwy styl gry. Jego agresywna postawa nie oznacza jednak częstszego łamania boiskowych przepisów i nie przekłada się na dużą liczbę kar sędziowskich – w 184 meczach pierwszoligowych zobaczył 22 żółte kartki (w tym 2 zamienione na czerwoną kartkę w meczu Dyskobolia Grodzisk Wlkp. – Legia Warszawa (3:3) w sezonie 2002/2003), co daje bardzo niską dla obrońcy średnią. W sezonie 2003/2004 rozegrał łącznie 27 meczów nie otrzymując w nich choćby jednej żółtej kartki. Szala uznawany jest za boiskowego brutala, kojarzy się go często z wykorzystywaniem ręki w walce o piłkę, taka etykietka przylgnęła do niego po kilku ostrzejszych faulach dokonanych tą częścią ciała.

[edytuj] Krytyka

Podczas kryzysowych momentów drużyny Legii, Szala często stawał się dla kozłem ofiarnym dla jej kibiców (głównie tych zasiadających na słynnej Żylecie), którzy właśnie do niego kierowali największe pretensje; otwierał wiele układanych przez kibiców list piłkarzy nienadających się do gry w Legii. Dochodziło nawet do antydopingu na trybunach, tj. śpiewania przez kibiców Legii pieśni deprecjonujących piłkarza ich klubu, np.: "Szala trenerem, a Legia będzie liderem" i "Gwizdek sędziego rozpoczyna wielki mecz, Wojtek Szala i już 0:1 jest/Cała Żyleta dopinguje z całych sił, aby Szala lepszy był/Glory, glory alleluja/Szala strzelił samobója/Glory, glory alleluja/Szala zagra w kadrze B". Zarzucano mu głównie brak precyzji w dośrodkowaniach, osłabianie drużyny nadmierną brutalnością w grze, błędy w obronie. Dwa ostatnie zarzuty nie znajdują potwierdzenia w statystykach piłkarza i klubu. Po przesunięciu Szali na środek obrony przez trenera Zielińskiego, piłkarz został jednak doceniony przez znaczną część fanów Legii.

[edytuj] Przydomek

Szala przez kibiców Legii często nazwany jest żartobliwie "Szalgado" – na podobieństwo grającego na tej samej pozycji (prawa obrona) piłkarza Realu Madryt, Míchela Salgado. Pojawił się też inny przydomek, mniej chlubny - "Łokietek". Związany jest on z nieprzepisowym zatrzymywaniem piłkarzy przeciwnej drużyny za pomocą łokcia.