Wojna laupeńska

Z Wikipedii

Wojna laupeńska 1339 r. to konflikt pomiędzy szwajcarskim kantonem Berno a władcami Burgundii i Habsburgów.

W roku 1218 po wymarciu dynastii Zaehringów, Berno stało się wolnym kantonem. W następnych latach udało się Berneńczykom powiększyć swoje posiadłości po obu stronach rzeki Aare. Wszystko to odbywało się kosztem szlachty burgundzkiej oraz Habsburgów, którzy postanowili zbrojnie rozwiązać konflikt.

Dnia 21 czerwca 1339 r. armie obu stron starły się w bitwie pod Laupen. Bitwę poprzedziło trwające 11 dni oblężenie zamku i miasta przez liczącą 12 000 ludzi armię cesarza Ludwika Bawarskiego i biskupa Bazylei. Licząca 600 obrońców załoga zamku pod wodzą Johanna III von Bubenberg doczekała się w dniu bitwy pomocy armii sojuszników w sile 6000 ludzi. Siły te składały się ze szlachty berneńskiej i wojsk kantonów leśnych, a także z miast Solura, Simmental, Wessenburg i Oberhasli.

Naprzeciwko tych sił stanęły wojska z Burgundii i Austrii, wśród nich armie biskupów Bazylei i Lozanny, hrabiego Gruyères, a także siły władców Vaud, Nidau, Neuchâtel, Fryburga, Sabaudii i Aarberga.

Przywódcą wojsk szwajcarskich był pochodzący z Berna rycerz Rudolf von Erlach. Pastor Diebold Baselwind stał na czele armii trzymając w rękach monstrancję. Dla Szwajcarów zbliżająca się walka wymierzona była w przeciwników kościoła katolickiego, co potwierdzał fakt nałożenia na Ludwika Bawarskiego klątwy kościelnej.

Bitwa zakończyła się klęską Habsburgów. Jedno z powiedzeń jakie powtarzali po bitwie pokonani Habsburgowie "sam Bóg walczył po stronie Berneńczyków" weszło do historii Szwajcarów.

Następstwem wojny było wstąpienie Berna w roku 1351 jako 8 kantonu do związku kantonów szwajcarskich.