Wyspa stabilności
Z Wikipedii
Wyspa stabilności - częściowo potwierdzona hipoteza głosząca, że istnieje grupa izotopów superciężkich pierwiastków chemicznych, których jądra atomowe wykazują względnie wysoką trwałość, w porównaniu z pozostałymi z tego obszaru liczb atomowych. Jednym z najtrwalszym spośród nich powinien być jeden z izotopów ununquadium, Uuq-298. Twórcą tej hipotezy jest laureat nagrody Nobla Glenn Theodore Seaborg.
Żaden znany pierwiastek chemiczny cięższy od bizmutu nie posiada stabilnych izotopów. Co prawda tor i uran mają izotopy, których czas połowicznego rozpadu jest rzędu miliardów lat - dlatego też spotykamy je na Ziemi - jednak żaden z nich nie jest stabilny. Olbrzymia większość masywnych jąder atomowych otrzymywanych w sztuczny sposób jest skrajnie niestabilna, co uniemożliwia syntezę wielu potencjalnie istniejących pierwiastków z "dołu układu okresowego".
Ostatnie badania dowiodły, że bizmut jest także pierwiastkiem promieniotwórczym o skrajnie długim czasie połowicznego rozpadu trwającym 1015 lat.
Dotychczasowe badania wskazują, że "brzeg" wyspy stabilności został już osiągnięty. Po latach odkryć izotopów, które rozpadały się najczęściej w czasie rzędu milisekund, wytworzono izotop Uub-285 o czasie życia 15,4 minuty. Wszystkie odkrywane obecnie izotopy najcięższych pierwiastków są zbyt ubogie w neutrony i dlatego leżą daleko od centrum "wyspy stabilności".