Zasada wodzostwa
Z Wikipedii
Zasada wodzostwa (niem Führerprinzip, ros. Вождизм) - zasada sprawowania władzy w państwach niedemokratycznych, charakteryzująca w szczególności państwa totalitarne, w XX wieku stosowana w ustrojach faszystowskich (np. nazistowskie Niemcy) i komunistycznych (np. ZSRR, tzw. kult jednostki).
Zasadę wodzostwa cechują ściśle hierarchiczna struktura władzy, zasada pełnego posłuszeństwa "wodzowi", który utożsamiany był z państwem, bezwzględnego podporządkowania wobec poleceń przełożonych i przekonania o ich nieomylności, zależności i odpowiedzialności wobec mocodawców, oraz parareligijny kult przywódcy.
W nazistowskich Niemczech, stosowanie zasady wodzostwa powodowało, iż moc "prawa pisanego" posiadały również ustne zarządzenia[1] i decyzje Hitlera czy Himmlera. Decyzje tego typu nie wymagały potwierdzenia w dokumentach, i stanowiły dalszą podstawę do wydania dalszych zarządzeń o charakterze wykonawczym. "Moc prawną" uzyskiwały również projekty rozporządzeń, opracowane przez odpowiednie organa wykonawcze, po ustnej aprobacie przywódców nazistowskich III Rzeszy.[1]
Po 1945 wielu zbrodniarzy nazistowskich, tłumaczyło swoje przestępstwa posłuszeństwem wobec zasady wodzostwa.
