Zatrucie manganem

Z Wikipedii

	Mangan i jego związki
()
ICD-10:	T57.2
T57.2.0 {{{X.0}}}
T57.2.1 {{{X.1}}}
T57.2.2 {{{X.2}}}
T57.2.3 {{{X.3}}}
T57.2.4 {{{X.4}}}
T57.2.5 {{{X.5}}}
T57.2.6 {{{X.6}}}
T57.2.7 {{{X.7}}}
T57.2.8 {{{X.8}}}
T57.2.9 {{{X.9}}}

Do zatrucia manganem (manganizmu, ang. manganism, manganese poisoning) dochodzi wskutek przewlekłego narażenia na związki manganu. Jednostkę chorobową opisał w 1837 roku James Couper^[1]. W patogenezie zatrucia biorą udział kompleksy manganu (III), utleniające in vivo katecholaminy i wytwarzanie reaktywnych form tlenu. Skutkiem tych reakcji w ośrodkowym układzie nerwowym są objawy uszkodzenia układu pozapiramidowego, przypominające chorobę Parkinsona; towarzyszą im objawy neuropsychiatryczne. Głównymi uszkodzonymi strukturami są ciało prążkowane i gałka blada, a nie istota czarna, jak w chorobie Parkinsona. Charakterystyczny jest brak odpowiedzi na lewodopę.

W lżejszym przewlekłym zatruciu Mn dominują objawy zespołu rzekomonerwicowego. Cięższe zatrucie daje encefalopatię, zespół parkinsonowski, zespół móżdżkowy.

Zatrucie opisywano u górników wydobywających rudy manganu w północnym Chile jako "obłąkanie manganowe" (locura manganica). Narażenie zawodowe na mangan ma też miejsce przy wytapianiu stali manganowej, podczas spawania i produkcji suchych ogniw. Częste jest też zatrucie pestycydami zawierającymi mangan.

Przypisy

[edytuj] Bibliografia

• Choroby układu nerwowego. Wojciech Kozubski, Paweł P. Liberski (red.). Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2004, s. 339. ISBN 83-200-2636-9.