Zbigniew Pietrzykowski

Z Wikipedii

Zbigniew Pietrzykowski
]]
Data i miejsce urodzenia	4 października 1934 Bestwinka
poseł II kadencji Sejmu
Okres urzędowania	od 14 października 1993 do 19 października 1997
Przynależność polityczna	Blok dla Polski


Boks
Srebro	1960 Rzym	waga półciężka
Brąz	1956 Melbourne	waga lekkośrednia
Brąz	1964 Tokio	waga półciężka

Zbigniew Pietrzykowski (ur. 4 października 1934 w Bestwince) – polski bokser, czterokrotny mistrz Europy, trzykrotny medalista olimpijski, trener, poseł na Sejm II kadencji.

Ukończył w 1959 Technikum Przemysłu Spożywczego w Szopienicach.

Jako bokser walczył w trzech lekkośredniej, średniej i półciężkiej, najdłużej w tej ostatniej. Trzykrotnie startował w letnich igrzyskach olimpijskich, za każdym razem zdobywając medal. W Melbourne w 1956 wywalczył medal brązowy w kategorii lekkośredniej, po przegranej w półfinale z Węgrem László Pappem. Cztery lata później w Rzymie w 1960 dotarł do finału wagi półciężkiej, przegrywając z rozpoczynającym swą karierę Cassiusem Clayem (Muhammadem Ali). Podczas olimpiady w Tokio 1964 zdobył brązowy medal w wadze półciężkiej (pokonał go Rosjanin Aleksiej Kisielew).

Pięciokrotnie wystąpił na Mistrzostwach Europy, uzyskując pięć medali. Rozpoczął od brązowego medalu podczas mistrzostw Warszawie w 1953 w wadze lekkośredniej, następnie czterokrotnie zdobywał złote medale: w Berlinie Zachodnim w 1955 w wadze lekkośredniej, w Pradze w 1957 w wadze średniej, a w Lucernie w 1959 i w Moskwie w 1963 w wadze półciężkiej.

Jedenaście razy zdobywał mistrzostwo Polski: w wadze lekkośredniej w 1954, 1955 i 1956, w średniej w 1957 i w półciężkiej w 1959, 1960, 1961, 1962, 1963, 1964 i 1965. Żaden polski pięściarz nie zdobył więcej tytułów mistrza Polski, a jego rekord wyrównał w 2005 Andrzej Rżany.

Pozostaje również rekordzistą pod względem występów w reprezentacji Polski. Walczył w niej 44 razy, wygrywając 42 pojedynki i 2 przegrywając. Łącznie odbył 350 walk, z których 334 wygrał, 2 zremisował i 14 przegrał. Przez niemal całą karierę sportową reprezentował BBTS Bielsko-Biała (1950-1968) z przerwą w latach 1955-1956, gdy był zawodniekiem Legii Warszawa. Po zakończeniu kariery w 1968 został trenerem.

W 1986 był pierwszym laureatem Nagrody im. Aleksandra Rekszy.

W latach 1993-1997 sprawował mandat posła na Sejm II kadencji, wybranego z listy Bezpartyjnego Bloku Wspierania Reform. Zasiada w zarządzie Polskiego Komitetu Olimpijskiego.