Znaki diakrytyczne
Z Wikipedii
Znaki diakrytyczne (gr. diakritikós – odróżniający) – znaki graficzne używane w alfabetach wielu języków zbudowanych na alfabecie łacińskim, umieszczane nad, pod, obok lub wewnątrz litery, zmieniające artykulację tej litery i tworzące przez to nową literę. W alfabetach sylabowych mogą zmienić znaczenie całej sylaby.
W języku polskim jest dziewięć liter tworzonych za pomocą znaków diakrytycznych (litery diakrytyzowane, litery diakrytyczne, diakrytyki): ą, ć, ę, ł, ń, ó, ś, ź, ż. Spornym jest, czy literę "ł" należy również do nich zaliczyć, czy też jest to po prostu litera z polskiego alfabetu.
Potocznie pojęciem znaki diakrytyczne określa się litery tworzone za pomocą znaków diakrytycznych.
W składzie komputerowym często do sprawdzania, czy dana czcionka posiada polskie znaki diakrytyczne używa się zdania: "Zażółć gęślą jaźń". Jest to najkrótsze zdanie, które zawiera wszystkie "polskie znaki", chociaż jest niepoprawne (wyraz gęśle nie ma liczby pojedynczej).
Uwaga: niepoprawna jest nazwa znaki diaktryczne (zamiast diakrytyczne). [1]
