Zugspitze

Z Wikipedii

Współrzędne: 47°25' N 10°59' E47.4166667 10.9833333 (Zugspitze)

Zugspitze
Zugspitze widok z północnego wschodu (z doliny Loisach)
Państwo	Niemcy (Bawaria), Austria (Tyrol)
Pasmo	Północne Tyrolsko-Bawarskie Alpy Wapienne
Wysokość	2962,06 m n.p.m.
Wybitność	1745 m
Data zdobycia	27 sierpnia 1820
Pierwsze wejście	Josef Naus

Zugspitze (2962 m n.p.m.) - najwyższy szczyt w Niemczech.

Spis treści

1 Położenie i okolica
2 Historia
- 2.1 Pierwsze udokumentowane zdobycie
- 2.2 Wysokościowa Stacja Meteorologiczna
3 Dokładna wysokość
4 Linki zewnętrzne
- 4.1 Panoramy z Zugspitze

[edytuj] Położenie i okolica

Zugspitze należy do pasma górskiego Wettersteingebirge znajdującego się w Alpach bawarskich (Tyrolsko-Bawarskich Alpach Wapiennych) na granicy niemiecko-austriackiej w okręgu Garmisch-Partenkirchen. Nazwa góry pochodzi od częstych lawin (z niemieckiego: Lawinenzüge) schodzących w dół stromej północnej ściany.

Na masywie Zugspitze spotykają się grań główna Wetterstein (stanowiąca granicę pomiędzy Austrią i Niemcami), grań Blassen i grań Waxenstein. Również tutaj znajdują się dwa z kilku niemieckich lodowców - Schneeferner i Höllentalferner.

Na płaskowyżu Zugspitze, zwanym Zugspitzplatt, znajduje się najwyżej położony i jedyny w Niemczech ośrodek narciarski na lodowcu. Na wierzchołku góry znajduje się ponad stuletnie schronisko monachijskiej sekcji Niemieckiego Związku Alpejskiego tzw. Münchener Haus. Również od ponad stu lat na szczycie góry stoi stacja meteorologiczna, zbierająca dane o lokalnym klimacie w ramach międzynarodowego projektu GAW.

Panorama z Zugspitze w kierunku południowym, po lewej złoty krzyż oznaczający najwyższy punkt w Niemczech

Wierzchołek jest dostępny dla turystów, którzy mogą skorzystać z kolejki zębatej, której trasa prowadzi w wydrążonym wewnątrz góry tunelu (Bayerischen Zugspitzbahn) bądź kolejki linowej (Eibsee-Seilbahn) od strony niemieckiej, lub korzystając z tyrolskiej kolejki linowej (Tiroler Zugspitzbahn) od strony austriackiej.

Dla bardziej wytrawnych turystów istnieje szereg wariantów wejścia na szczyt o własnych siłach. Jedną z możliwości jest podejście od strony austriackiej ściezką wiodącą z Ehrwaldu. Najbardziej ekscytujace drogi prowadzące na szczyt wiodą jednak od strony niemieckiej. Wyruszając z Piekielnej Doliny (Höllental) można wejść na szczyt na dwa sposoby. Pierwszy sposób, bardziej bezpośredni i zajmujący około sześciu godzin marszu, prowadzi do końca rzeczonej doliny, gdzie czeka nas wspinaczka po znakomicie ubezpieczonej pionowej ścianie, następnie krótki kawałek piargiem, a później lodowcem do kolejnej pionowej ścianki, prowadzącej już na szczyt. Innym sposobem jest przejście słynnej grani Jubiläumsgrat od strony Alpspitze. Startując z górnej stacji kolejki na Alpspitze. Ten sposób zajmuje około 12 godzin wymagającej wspinaczki po nieco gorzej ubezpieczonym terenie, istnieje jednak możliwość awaryjnego noclegu w blaszanej chatce Höllentalgrat-Hütte w połowie grani.

Panorama z Zugspitze w kierunku północno-zachodnim, w dole jezioro Eibsee

[edytuj] Historia

Pierwsza wzmianka o Zugspitze pojawia się w 1590 roku w opisie granicy pomiędzy hrabstwem Werdenfels a Austrią. Nazwa ta była jednak tak nieznana, iż nawet 200 lat później, w wydanym w 1796 roku "Wycieczkowym Atlasie Bawarii" żadna wzmianka o Zugspitze się nie pojawia. Dla ówcześnie żyjących miejscowych hodowców rogacizny czy handlarzy drewnem, wysoki masyw Zugspitze nie odgrywał żadnej ekonomicznej ani turystycznej roli.

W XIX wieku zainteresowanie masywem zaczęło wzrastać. 7 sierpnia 1807 roku ruszyła z Partenkirchen pierwsza udokumentowana ekspedycja w kierunku szczytu. W skład ekipy wchodzili: François Gabriel Graf von Bray, Prezes Ratyzbońskiego Towarzystwa Botanicznego, botanik Kaspar Graf von Sternberg, profesor Charles François Duval, generał Reinhard Friedrich Freiherr von Werneck i dwunastu pomocników, w tym tragarze i przewodnicy. Celem ekspedycji było ustalanie biegu i zmian temperatury górskiej rzeki Partnach aż do jej źródeł na zachodnim końcu Doliny Rein oraz opis flory regionu. Pomimo że członkowie ekspedycji działali w bliskiej odległości, około 4 km od szczytu, w sprawozdaniu Grafa Braysa nie ma o nim żadnej wzmianki.

[edytuj] Pierwsze udokumentowane zdobycie

Pierwsze udokumentowane zdobycie szczytu zostało dokonane przez grupę osób prowadzoną przez podporucznika Jozefa Nausa dnia 27 sierpnia 1820 w ramach działalności Biura Topograficznego Króla Bawarii. W grupie tej byli pomocnik Maier oraz przewodnik górski Georg Deutschl. 7 stycznia 1882 F. Kilger, H. Zametzer, J. Zametzer oraz H. Schwaiger przeprowadzili pierwsze zimowe wejście na szczyt.

[edytuj] Wysokościowa Stacja Meteorologiczna

Szczyt w roku 2004 z nowoczesnymi zabudowaniami

Jesienią 1898 radca Adolf Wenz przedstawił projekt obserwatorium meteorogicznego na Zugspitze. Pomysł ten był efektem wcześniejszych rozmów Centrali Meteorologicznej z Monachium oraz Niemieckiego i Austriackiego Towarzystwa Alpejskiego. Budowa rozpoczęła się w 1899 roku. 19 lipca 1900 roku zwierzchnictwo nad obserwatorium przejął rząd królewski. Josef Enzensperger, meteorolog, alpinista, a w późniejszym czasie badacz Antarktyki jako pierwszy objął w 1900 stanowisko obserwatora w nowej stacji.

Od tamtego czasu, z krótką przerwą po wojnie w 1945, w stacji nieprzerwanie dokonuje się pomiarów pogody. Dziś zwierzchnictwo nad stacją przejęła Niemiecka Służba Meteorologiczna. Niedaleko działa również austriacka automatyczna stacja pogodowa.

[edytuj] Dokładna wysokość

Dość długo wysokość Zugspitze szacowano na 2960 do 2970 metrów. Najnowsze pomiary Bawarskiego Krajowego Urzędu Pomiarowego wskazują na dokładną wartość 2962,06 m. Z tego powodu jedna z kawiarni na Zugspitze nazwana została "2962".