Związek Ewangelicznych Chrześcijan

Z Wikipedii

Związek Ewangelicznych Chrześcijan - polska, chrześcijańska wspólnota o charakterze ewangelicznym, powstała w wyniku dziewiętnastowiecznego ruchu przebudzeniowego w Rosji.

[edytuj] Historia Związku

Powstanie Związku Ewangelicznych Chrześcijan w Polsce wiąże się z przenikaniem do kraju idei ruchu Ewangelicznych Chrześcijan w Rosji, głoszącego konieczność powrotu do nauki apostolskiej pierwszego wieku, zapisanej w Nowym Testamencie.

W 1908 zaczęto organizować pierwsze nabożeństwa Ewangelicznych Chrześcijan na ziemiach polskich, a w 1909 powstał pierwszy zbór. W 1927 Związek Słowiańskich Zborów Ewangelicznych Chrześcijan, jako jedyny spośród pokrewnych ruchów religijnych, został zarejestrowany przez Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Ewangeliczni Chrześcijanie prowadzili ożywioną działalność ewangelizacyjną wśród młodzieży, służbę muzyczną, charytatywną i wydawniczą. W okresie przedwojennym Związek liczył 131 zborów, 1 223 placówki i stacje misyjne, 18 500 członków (27 000 włączając dzieci), 112 chórów, 2 sierocińce i 1 szkołę biblijną.

Po II wojnie światowej większość zborów znalazła się za wschodnimi granicami Polski. W 1946 roku władze polskie uznały ważność przedwojennej rejestracji Związku Ewangelicznych Chrześcijan, a w 1947 z inicjatywy Związku utworzono Zjednoczony Kościół Ewangeliczny (ZKE), do którego przyłączyły się cztery inne konfesje o charakterze ewangelicznym (dwie z nich w roku 1953), tworząc największy w Polsce ewangeliczny kościół protestancki. W 1988 miała miejsce reorganizacja ZKE polegająca na usamodzielnieniu jego składowych konfesji.

Kontynuatorem Związku Ewangelicznych Chrześcijan jest obecnie Kościół Ewangelicznych Chrześcijan wpisany w 1990 do Rejestru Kościołów i innych związków wyznaniowych pod nr 27.