Związek Niemiecki

Z Wikipedii

Deutscher Bund
Związek Niemiecki

1815-1866


Flaga Związku Niemieckiego	Godło Związku Niemieckiego

Ostatnia głowa państwa

(ostatni) Cesarz Austrii Franciszek Józef I

Strefa czasowa

UTC +1

Związek Niemiecki – luźna konfederacja państw niemieckich utworzona na kongresie wiedeńskim w 1815 r. W jej skład wchodziły początkowo 34 państwa (księstwa, królestwa i cesarstwo Austriackie). We Frankfurcie nad Menem utworzono Zgromadzenie Związkowe (Sejm Związkowy), któremu przewodzić miała Austria. W praktyce okazał się on być polem nieustannego ścierania się wpływów Austrii z wpływami Prus. To właśnie rywalizacja pomiędzy tymi dwoma mocarstwami uniemożliwiała skuteczną współpracę państw związkowych: Prusy kontrolowały północną część związku, Austria południową.

Związek został powołany w celu zapewnienia bezpieczeństwa wewnętrznego oraz zewnętrznego państw członkowskich. Wszystkie państwa były zobowiązane do dostarczania kontyngentów wojskowych. W razie wojny Związek wybierał dowódcę wspólnych sił zbrojnych. Jednak wspólna akcja zaczepna ze strony Związku nie była możliwa, a należące do niego państwa niemieckie miały zakaz jednoczenia się. Dowodem trwałości tej polityki jest fakt, że od czasów kongresu wiedeńskiego przez pół wieku nie podnoszono tej kwestii oficjalnie, tj. zjednoczenia Niemiec.

Związek Niemiecki został rozwiązany po wojnie austriacko-pruskiej o Holsztyn, na mocy pokoju praskiego (1866 r.). Był to jeden z etapów jednoczenia Niemiec. Od 1866 r. wzrosła rola Prus, które po wygranej w 1871 r. wojnie z Francją zjednoczyły Niemcy.

W 1867 roku został utworzony Związek Północnoniemiecki, składający się tym razem tylko z 21 państw. Na czele tych państw zawsze występowały Prusy. Przetrwał aż do 1871 kiedy to utworzono II Rzeszę Niemiecką (Cesarstwo Niemieckie), której pierwszym cesarzem został Wilhelm I Hohenzollern (król Prus).