Carl Wieman
Z Wikipedii
Carl Edwin Wieman (ur. 26 marca 1951 w Corvallis, Oregon), amerykański fizyk, laureat Nagrody Nobla z dziedziny fizyki w roku 2001 za otrzymanie nowego stanu materii, tzw. kondensatu Bosego-Einsteina, a także za pierwsze badania jego własności.
W 1973 ukończył fizykę w Massachusetts Institute of Technology. Tytuł doktora uzyskał w 1977 na Uniwersytecie Stanforda. Od 1984 pracuje i wykłada jako profesor na University of Colorado w Boulder. Laureat Nagrody Rabiego i Medalu Franklina.
Zajmuje się m.in. wykorzystaniem laserów do badań atomów. Przez ostatnie dziesięć lat próbował przy pomocy laserowego promieniowania chłodzić i zamykać atomy w tzw. pułapce. Jest współwłaścicielem trzech patentów wykorzystujących wiedzę o laserach w praktyce. Prowadząc badania w 1995 wspólnie z E.Cornellem stworzył eksperymentalnie w temperaturze 20 nanokelwinów nowy stan materii (przewidywany już w 1924 roku hipotetycznie przez S.N.Bosego i A.Einsteina) w postaci rozcieńczonego (rozrzedzonego) gazu atomów rubidu (tzw. kondensatu Bosego–Einsteina). Badania te otwierają możliwość tworzenia nowych generacji układów scalonych, a tym samym komputerów kwantowych o niewielkich rozmiarach i ogromnej mocy obliczeniowej. W 2001 wyróżniony za to odkrycie Nagrodą Nobla (wspólnie z E.Cornellem i niemieckim fizykiem W.Ketterlem) [1].
