Chinul
Z Wikipedii
Chinul (Puril Pojo)(지눌) (ur. 1158-zm. 22 kwietnia 1210) - wybitny koreański mistrz sǒn. Usiłował na gruncie koreańskim dokonać systematyzacji i synkretyzacji nauk różnych szkół buddyjskich.
Spis treści |
[edytuj] Biografia
| Pojo Chinul (黄檗希) | ||
|---|---|---|
| Data urodzenia: | 1158 | |
| Miejsce urodzenia: | okręg Tongju na zachód od Kaesǒng | |
| Data śmierci: | 22 kwietnia 1210 | |
| Miejsce śmierci: | klasztor Kilsang | |
| Szkoła: | sagul | |
| Nauczyciel: | Sin'gwang Chonghwi | |
| Następca: | Hyesim Chingak | |
| Zakon: | sǒn | |
| Honorowy tytuł: | Kuksa (Narodowy Nauczyciel | |
| Słynny cytat: | ||
[edytuj] Kulsan sa - klasztor Kulsan
Chinul - świeckie nazwisko Chong - urodził się w okręgu Tongju na zachód od stolicy Koryǒ - Kaesǒng. Pochodził z rodziny szlacheckiej. Od dziecka nękany był przez poważne choroby i gdy wszelkie próby wyleczenia go konwencjonalną medycyną zawiodły, ojciec postanowił błagać Buddę. Ślubował, że jeśli syn zostanie wyleczony, odda go do klasztoru buddyjskiego. Wkrótce Chinul wyzdrowiał i gdy miał siedem lat ojciec oddał go do klasztoru. W wieku 15 lat przyjął wskazania buddyjskie i otrzymał imię Dharmy Chinul, jednak później sam siebie nazywał Moguja (Pastuch Wołu). Jego nauczycielem był mistrz sǒn z klasztoru Kulsan na górze Sagul. Ta linia przekazu Dharmy wywodziła się od chińskiego mistrza chan Yanguana Qiana, ucznia Mazu Daoyi. Jego stosunki z nauczycielem nie były zbyt bliskie i niektórzy przypuszczają, że w ogóle nie miał stałego nauczyciela.
Charakter skłaniał Chinula do życia w samotności i w odosobnieniach. Samotnie poszukiwał inspiracji studiując buddyjskie pisma i kroczył drogą sǒn. Postęp Chinula w buddyjskiej praktyce oparty był więc na użyciu pisemnych nauk do doskonalenia formalnej praktyki sǒn.
[edytuj] Oświecenie
Po 9 latach praktyki w Kulsan sa, Chinul udał się w 1182 r. do klasztoru Poje (zwanego także Yǒnbok sa) w Kaesǒng na egzaminy sanghi sǒn. Przeszedł przez wszystkie testy jednak światowa atmosfera stolicy spowodowała, że zrezygnował ze wspinania się w hierachii kościelnej i powrócił do pozycji zwykłego mnicha. Razem z kilkoma podobnymi mu mnichami postanowił założyć w przyszłości religijne towarzystwo (kor. kyǒlsa), poświęcone rozwijaniu samādhi i prajñi. Po okresie wędrówek po Korei zatrzymuje się w klasztorze Ch'ǒngwon w Ch'angp'yǒng (płd.-zach. Korea) i tu przeżył swoje pierwsze (z trzech) przebudzenie. Stało się to podczas czytania Sutry Szóstego Patriarchy, przy zdaniu:
-
- Własna natura takości daje powstać myśleniu. Ale nawet chociaż narządy zmysłów widzą, słyszą, czują i poznają, jest ona nieskalana przez miriady wyobrażeń. Prawdziwa natura jest stale wolna i polega na samej sobie.[1]
To doświadczenie było jego prawdziwą inicjacją do buddyzmu.
[edytuj] Wspólnota i drugie przebudzenie
W 1185 r. Chinul znów wyruszył w pielgrzymkę i jesienią przybył do klasztoru Pomun na górze Haga (płd.-wch. Korea). Przebywał w nim trzy lata i w czasie praktyki używał konganu Umysł jest Buddą. Studiował także pilnie dzieło Li Tongxuana Komentarz do Sutry Huayan. Podczas czytania fragmentu Sutry Huayan
-
- Mądrość Tathagatów jest właśnie taka jak to: jest całkowicie w ciałach wszelkich odczuwających istot. Jest w tych wszystkich zwyczajnych, głupich ludziach, którzy nie są jej świadomi i nie rozpoznają jej.[2]
osiągnął swoje drugie przebudzenie. Już wtedy nurtowany był przez rozbicie buddyzmu na sǒn i szkoły scholastyczne i przekonany był na podstawie własnego doświadczenia, że wszelkie rozbieżności mogą być pogodzone. W 1188 r. doszło do spotkania z częścią sygnatariuszy umowy o założeniu Wspólnoty Samādhi i Prajñi. W. 1190 r. odbyło się ich wspólne odosobnienie w klasztorze Kǒjo. W tym samym klasztorze powstało jego pierwsze główne dzieło Zachęta do praktyki: założenie Wspólnoty Samādhi i Prajñi. W klasztorze tym Chinul przebywał osiem lat.
[edytuj] Trzecie przebudzenie
W 1197 r. Chinul odchodzi z Kǒjo sa i udaje się do maleńkiej świątyni Sangmuju. Przeprowadził w niej kolejne odosobnie, podczas którego zaszło wiele cudownych wydarzeń, a Chinul osiągnął swoje trzecie i ostateczne oświecenie podczas czytania Dahui yulu.
-
- Sǒn nie polega na spokoju; nie polega na krzątaninie. Nie jest uwikłany logicznym rozróżnianiem. Pomimo tego to, co jest najważniejsze, to nie badanie sǒnu, gdy odrzuca spokój lub krzątaninę, działania codziennego życia czy logiczne rozróżnianie. Jeśli wasze oczy nagle się otworzą, wtedy sǒn jest czymś, co istnieje wewnątrz waszego prawdziwie własnego domu.[3]
Chinul był pod wielkim wpływem chińskiego mistrza chan Dahui Zonggao (1089-1163), którego metodę huatou wprowadził do swego sposobu prowadzenia praktyki sǒn.
[edytuj] Próba syntezy
Te trzy główne duchowe doświadczenia Chinula pokierowały jego późniejszą systematyzacją doktryny buddyjskiej i próbą jej zsynkretyzowania. Jednocześnie stały się one w jego pracach trzema głównymi sposobami buddyjskiej praktyki: równoczesny rozwój samādhi i prajñi, wiary i zrozumienia całkowitych i nagłych nauk oraz skrótowa metoda hwadu (chin. huatou). Dochodziło do tego jeszcze śpiewanie Sutry Diamentowej tak preferowanej przez Huinenga. Tymi ekumenicznymi działaniami ustalił typ praktyki sǒn w koreańskich klasztorach szkoły chogye. Po trzech latach w Sangmuju am Chinul opuścił świątynię i w 1200 r. przybył do klasztoru Kilsang, który stał się miejscem pobytu Wspólnoty Samādhi i Prajñi. Na okazję zakończenia prac budowlanych w Kilsang sa przygotował Upomnienia dla początkujących uczniów, które porównywalne były z Baizhang qing-gui i pomogły ustalić reguły koreańskiego sǒnu oraz zaakceptowane zostały jako wzorzec prowadzenia się dla wszystkich klasztorów sǒn.
[edytuj] Koniec życia
W Kilsang sa Chinul przebywał do końca swego życia, chociaż udawał się często do kilku pustelni, które wybudował w okolicznych górach. W 1207 r. ukończył swą kolejną pracę Wybór z komentarzy do Avatamsaka sūtra a w 1209 r. Wybór ze zbiorów Dharmy i ksiąg specjalnych praktyk.
Jak to bywa u mistrzów zen, Chinul dokładnie znał datę swej śmierci na miesiąc wcześniej.
[edytuj] Śmierć
- Wraz z jutrzenką spytał Cóż to za dzień dziś mamy? Ktoś odparł Dziś jest 27 dzień 3. miesiąca (22.4.1210). Mistrz umył się wtedy, opłukał i wdziewając swą ceremonialną szatę rzekł Te oczy nie są oczami moich przodków; ten nos nie jest nosem moich przodków. Te usta nie są ustami zrodzonymi z mojej matki. Następnie zarządził aby uderzono w klasztorny dzwon wzywający mnichów wspólnoty i niosąc kij z sześcioma pierścieniami, poszedł do sali Dharmy. Tam zapalił kadzidełko, wszedł na podwyższenie i kontynuował wszelkie zwykłe formalności. Następnie stuknął kijem i [...] rzekł Cudowna skuteczność Dharmy sǒn jest niepojęta. Przyszedłem tu dziś, ponieważ chcę wyjaśnić ją w pełni wszystkim wam w tym zgromadzeniu. Jeśli spytacie mnie jasno, nieprzywiązanymi pytaniami, ten stary człowiek da wam jasną, nieprzywiązaną odpowiedź. Popatrzył na prawo i lewo, i, pocierając swą szyję dłońmi, rzekł Życie tego górskiego mnicha jest teraz całkowicie w waszych rękach. Możecie wywlec mnie stąd lub też ściągnąć na dół. Pozwalam każdemu, kto ma kości i ścięgna wystąpić. Następnie wyciągnął swe nogi i siedząc odpowiadał na różne zadawane pytania. Jego słowa były precyzyjne, a treść szczegółowa; mowa była pełna siły [...]. W końcu jakiś mnich spytał Nie jestem pewien, czy minione ukazanie choroby Vimalakirtiego z Vaiśali i dzisiejsza choroba Moguja z Chogye są tym samym, czy różnią się? Mistrz odpowiedział Nauczyłeś się tylko podobieństwa i różnicy! Następnie uniósł swój kij, uderzył nim kilka razy i rzekł Wszystkie tysiąc rzeczy i dziesięć tysięcy przedmiotów są właśnie tu. W końcu pozostał siedząc nieporuszenie wspierany przez swój kij i spokojnie zmarł.[4]
Król Hŭijong nadał mu pośmiertny tytuł Narodowego Mistrza Puril Pojo (Słońce Buddy Świecące Powszechnie) a stupę, w której umieszczono relikwie po kremacji mistrza nazwał Kamno t'ap (Stupą Słodkiej Rosy).
Chinul był tak wpływowym mistrzem, że w jego linii przekazu Dharmy było 16 patriarchów koreańskiego sǒnu.
[edytuj] Dzieła
- Kwǒnsu chǒnghye kyǒlsamun (1190). (Zachęta do praktyki: założenie Wspólnoty Samādhi i Prajñi)
- Kye ch'osim haginmun (1205). (Upomnienia dla początkujących uczniów)
- Susim kyǒl (1203-1205). (Sekrety uprawiania umysłu)
- Chinsim chiksǒl (1205). (Prosta mowa o Prawdziwym Umyśle)
- Hwaǒmnon chǒryo (1207). (Zestawienie komentarzy do sutry Huayan - Avatamsaka Sutra
- Pǒbbogi Tangyǒng pal. (Postscriptum do Sutry Ołtarzowej Szóstego Patriarchy)
- Yǒmbul yonmun lub Yǒmbul inyukyǒng. (Zasadnicze elementy praktyk Czystej Krainy)
- Wǒndon sǒngbullon. (Całkowite i nagłe osiągnięcie stanu Buddy)
- Kanhwa kyǒrŭiron. (Rozwianie wątpliwości o spełnieniu hwadu)
- Pǒpjip pyǒrhaengnok chǒryo pyǒngip sagi (Wyjątki ze Zbioru Dharmy i Ksiąg Specjalnych Praktyk wraz z osobistymi uwagami).
[edytuj] Linia przekazu Dharmy
Pierwsza liczba oznacza ilość pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.
Druga liczba oznacza ilość pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.
Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w danym kraju.
- 35/8. Mazu Daoyi (707-788) Chiny; szkoła hongzhou
-
-
-
- 38/11/2. Pohyǒn Kaech'ǒng
-
- 39/12/3. Odae Sin'gyǒng
-
- 40/13/4. Taeŭn Tojang
-
- 41/14/5. Saja Chihyu
-
- 42/15/6. Chǒnghak Tojam
-
- 43/16/7. Tut'a Ŭngjin
-
- 44/17/8. Tansok Chihyǒn
-
- 45/18/9. Changsu Tamjin
-
- 46/19/10. Ch'ǒnch'uk Nŭngin
-
- 47/20/11. Sin'gwang Chonghwi
-
-
- 49/22/13. Hyesim Chingak (1179-1234)
-
- 50/23/14. Mongyǒ Ch'ǒngjin (zm. 1252)
-
-
-
[edytuj] Bibliografia
- Robert E. Buswell. The Korean Approach to Zen: the Collected Works of Chinul. 1983
- Mu Soeng Sunim. Thousand Peaks. Korean Zen - Tradition & Teachers. 1991
- Robert E. Buswell, Jr. The Zen Monastic Experience. 1992
