Drepung
Z Wikipedii
Drepung jeden z trzech wielkich klasztorów uniwesytetów Gelug w Tybecie (nazwa dokładnie oznacza "Stos Ryżu").
Pozostałe dwa to Ganden i Sera. Drepung jest największym z tybetańskich klasztorów. W czasach swojej świetnośći pierwszym był największym klasztorem na świecie, spośród wszystkich religii. Założony w 1416r przez Jamyang Chojey, bezpośredniego ucznia Je Tsongkhapa, założyciela szkoły Gelug. Znajduje się na górze Gambo Utse, pięć kilometrów od zachodnich przedmieść Lhasy.
F. Spencer Chapman po podróży do Tybetu, w latch 1936-37, relacjonował, że Drepung był wówczas największym klasztorem na świecie i liczył 7700 michów, ale niekiedy liczba ta sięgała nawet 10 000.
[edytuj] Histora
Drepung był znany z wysokiego standardu studiów akademickich i był nazywany Nalandą Tybetu, co odnosiło się do sławnego buddyjskiego klasztoru uniwersyteckiego w Indiach.
Chapman podaje że w poźnych latach 30 XX w, klasztor był podzielony na cztery koledże, każdy przeznaczony dla michów z określonego regionu: Kampów, Mongołów, itd. Kierownictwo nad każdym koledżem było sprawowane przez opata wyznaczonego przez Dalajlamę XIII.[1]
Obecnie klasztor podzielony jest na siedem wielkich koledży: Gomang (sGo-mang), Loseling (Blo-gsal gling), Deyang (bDe-dbyangs), Shagkor (Shag-skor), Gyelwa (rGyal-ba) lub Tosamling (Thos-bsam gling), Dulwa (‘Dul-ba) i Ngagpa (sNgags-pa). Można porównać go do takich uniwersytwtów jak Oxford czy Sorbona w średniowieczu, gdzie poszczególne koledże rozwijały poszczególne gałęzie nauk i stowarzyszały różne tradycje geograficzne.
Dziś w klasztorze przebywa zaledwie kilkuset michów z powodu ograniczeń nałożonych przez Rząd Chiński. Jednak instytucja nadal kontunuuje swoje tradycje na wygnaniu: kampusy w południowych Indiach i w stanie Karnataka, ofiarowanym Tybetańczykom przez indyjskiego premiera Jawaharlala Nehru. Klasztor w Idiach liczy ponad 5000 michów, z około 3000 w Drepung Loseling oraz 2000 w Drepung Gomang. Setki nowych adeptów jest przyjmowanych każdego roku, wielu spośród nich to uchodźcy z Tybetu.
[edytuj] Przypisy
- ↑ Chapman F. Spencer. Lhasa the Holy City, p. 198. Readers Union Ltd., London.
- Dowman, Keith. 1988. The Power-places of Central Tibet: The Pilgrim's Guide. Routledge & Kegan Paul, London and New York. ISBN 0-7102-1370-0
