Dysk Faradaya
Z Wikipedii
Dysk Faradaya, tarcza Faradaya (generator jednobiegunowy) – prądnica prądu stałego wynaleziona przez Michaela Faradaya w 1831.
Urządzenie składa się dysku wykonanego z przewodnika prądu elektrycznego, umieszczonego w stałym i prostopadłym do płaszczyzny dysku polu magnetycznym wytwarzanym przez magnesy. Podczas obrotu dysku w wyniku zjawiska Indukcji elektromagnetycznej między środkiem a zewnętrzną częścią dysku powstaje napięcie (siła elektromotoryczna). Prąd wytworzony przez to napięcie jest odbierany z użyciem szczotek. Jedne szczotki są podłączone do osi dysku a drugie do jego obwodu.
Dysk Faradaya był pierwszą prądnicą prądu stałego, mógł też pracować jako silnik elektryczny prądu stałego.
Prace nad prądnicami i silnikami unipolarnymi trwały intensywnie w XIX wieku aż do początku XX w, później był stosowany tylko w laboratoriach do uzyskiwania bardzo dużych natężeń prądu stałego.
Nikola Tesla próbował przekształcić jednobiegunową prądnicę Faradaya w urządzenie do produkcji energii elektrycznej bez napędu, uważał że wystarczy zmniejszyć opory oraz odwrócić kierunek momentu hamującego przy przepływie prądu, by urządzenie raz wprawione w ruch, pracowało bez zasilania [1]. W 1889 roku uzyskał w USA patent na maszynę dynamoelektryczną, której konstrukcję - opartą na pomyśle Faradaya - udoskonalił pod względem wydajności przez zmniejszenie oporu i odwrócenie momentu napędowego. Jego prace były obarczone błędami, obecnie wiadomo, że metodą indukcji elektromagnetycznej nie można uzyskać energii elektrycznej bez włożenia energii.
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Linki zewnętrzne
Przypisy
- ↑ Nikola Tesla, "Notes on a Unipolar Dynamo". The Electrical Engineer, N.Y., Sept. 2, 1891. (Also available at tesla.hu, Article 18910902)
