Espen Bredesen
Z Wikipedii
Dorobek medalowy | ||
Skoki narciarskie | ||
Igrzyska olimpijskie | ||
Złoto |
1994 Lillehammer |
Skocznia normalna |
Srebro |
1994 Lillehammer |
Skocznia duża |
Mistrzostwa świata | ||
Złoto |
1993 Falun |
Skocznia duża |
Mistrzostwa świata w lotach | ||
Srebro |
1994 Planica |
indywidualnie |
Puchar świata | ||
Kryształowa kula |
1993/1994 |
Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Należy w nim poprawić: wikizacja, uporządkowanie całości, należy rozdzielić na sekcje, należy zweryfikować pod kątem stylistycznym i składniowym. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość. |
Espen Bredesen (ur. 2 lutego 1968 w Oslo), norweski skoczek narciarski.
Jako dziecko interesował się przede wszystkim sportem. W zimie jeździł na nartach, latem szczególnie lubił grać w piłkę nożną. Był jednak bardzo wszechstronny, dlatego zdarzało mu się również grać w hokeja, pływać, grać w koszykówkę i tenisa. Narty miał po raz pierwszy na nogach jako 2-3 letni brzdąc. Potem próbował swych sił na położonej koło domu małej skoczni Bjartbakken. Jak sam przyznaje, początki nie należały do najbardziej udanych. Niezrażony niczym Espen próbował jednak dalej, gdyż skakanie przynosiło mu mnóstwo radości. Skocznia stała się jego drugim domem, całymi dniami mógł rywalizować z kolegami w konkursach o najdłuższy skok. W wieku dziesięciu lat Espen zapisał się do klubu Oppsal IF, gdzie dostał wreszcie prawdziwe narty skokowe i odpowiednie buty. Podczas swych pierwszych zawodów wystąpił w kombinezonie uszytym przez mamę. Choć wygrał ten konkurs, w latach dziecięcych był raczej przeciętnym skoczkiem. Nigdy nie udało mu się dostać do Hovedlandsrennet – wielkiego konkursu, w którym startują 14- i 15-latki z całej Norwegii. Dopiero w wieku 16-17 lat zdecydował, że skoki będzie traktował poważniej. W wieku 21 lat zdobył swój pierwszy tytuł Mistrza Norwegii. Potem mistrzem swego kraju zostanie jeszcze ośmiokrotnie. Karierę międzynarodową zaczął raczej nieszczególnie. Na pewno nie można o Espenie powiedzieć, że przebojem wdarł się do światowej czołówki. Pierwszą wielką imprezę – Mistrzostwa Świata we włoskim Predazzo – zakończył na 52. miejscu (skocznia średnia), choć na dużej skoczni zajął dobre 16. miejsce. W drużynie był czwarty. Zimą następnego roku pojechał na igrzyska olimpijskie do Albertville, gdzie wsławił się zajęciem ostatniego miejsca zarówno na skoczni normalnej jak i dużej. 57. i 58. miejsce nie przysporzyło mu fanów, a norweskie media wzywały Espena do zakończenia kariery i niepojawiania się na międzynarodowych zawodach. Pewien szwedzki dziennikarz, porównując Norwega do słynnego clowna skoczni Eddiego "Eagle" Edwardsa, powiedział o nim "Espen the Eagle". Ten przydomek ciągnął się za nim przez kolejny rok. Tymczasem już w 1993 roku odmienił się los norweskiego skoczka. Podczas konkursu na dużej skoczni w Falun, odbywającym się w ramach Mistrzostw Świata, Espen stanął na najwyższym podium. Do tego dołożył wkrótce medal zdobyty w drużynie. W tym samym sezonie wygrał też dwa konkursy Pucharu Świata. Nadszedł wreszcie sezon 1993/94, najlepszy w karierze Bredesena. Po wygranych w konkursach w Garmisch-Partenkirchen i w Bischofshofen, Espen został triumfatorem klasyfikacji generalnej Turnieju Czterech Skoczni. Jak wieść niesie, duży norweski dziennik Adresseavisen zamieścił długi na całą stronę reportaż o całym wydarzeniu. Redaktorzy byli tak zaaferowani sukcesem rodaka oraz zajęci odwoływaniem swych własnych słów sprzed dwóch lat, kiedy to radzili młodemu Espenowi rozwód ze sportem, że w całym zamieszaniu nie zamieścili żadnych wyników, żadnej klasyfikacji. Cały kraj liczył na Espena, gdyż zaledwie półtora miesiąca pozostało do olimpijskich zmagań w Lillehammer. Bredesen nie zawiódł rodaków. Wprawdzie Norwegia nie zdobyła medalu drużynowo, lecz złoty medal na średniej skoczni oraz srebrny na dużej wywołał euforię w całym kraju. Do dziś Espen ze skokiem na 104,5 metra jest rekordzistą średniej skoczni w Lillehammer. Jakby sukcesów było mało, w tym sezonie udało mu się zdobyć jeszcze Puchar Świata i tytuł wicemistrza świata w lotach narciarskich. Był też rekordzistą jeśli chodzi o długość skoku – w jednej z prób poszybował na odległość 210 metrów. Kolejne starty Espena nie były już niestety tak udane. Podczas Mistrzostw Świata w kanadyjskim Thunder Bay nie zajął żadnej znaczącej lokaty. Dwa lata później w Trondheim zawiódł rodaków. Prowadził po pierwszej serii skoków o mistrzostwo świata na skoczni normalnej. Tysiące ludzi patrzyło, jak przewraca się podczas drugiego skoku, obracając wniwecz nadzieję na norweski medal. Ten konkurs wygrał ostatecznie Janne Ahonen, Espen został sklasyfikowany na 15. pozycji. Jego praktycznie ostatnim dużym sukcesem było drugie miejsce w klasyfikacji generalnej Letniej Grand Prix w 1997 roku. W ciągu najlepszych lat swej kariery osiem razy stawał na najwyższym podium w konkursach Pucharu Świata. Espen Bredesen zakończył karierę w 2000 roku. Nie odszedł w glorii zwycięzcy – w sezonie 1999/2000 zdobył zaledwie jeden punkt w klasyfikacji Pucharu Świata. Potem jeszcze wielokrotnie służył radą norweskim trenerom. Mówiono nawet o możliwości objęcia przez niego stanowiska trenera reprezentacji Norwegii, do czego w końcu nie doszło. Obecnie Espen mieszka w miejscowości Kvaal w pobliżu Trondheim. Pracuje jako specjalista od marketingu i organizacji w drużynie Troenderhopp. Wolne chwile poświęca na budowę domu, nurkowanie, grę w golfa. Po zakończeniu kariery poświęcił swój czas rodzinie: żonie Vibeke i trzyletniej córeczce Aurorze.
Skocznia normalna: 1924: Jacob Tullin Thams • 1928: Alf Andersen • 1932: Birger Ruud • 1936: Birger Ruud • 1948: Petter Hugsted • 1952: Arnfinn Bergmann • 1956: Antti Hyvärinen • 1960: Helmut Recknagel • 1964: Veikko Kankkonen • 1968: Jiří Raška • 1972: Yukio Kasaya • 1976: Hans-Georg Aschenbach • 1980: Anton Innauer • 1984: Jens Weißflog • 1988: Matti Nykänen • 1992: Ernst Vettori • 1994: Espen Bredesen • 1998: Jani Soininen • 2002: Simon Ammann • 2006: Lars Bystøl
Skocznia duża: 1964: Toralf Engan • 1968: Władimir Biełousow • 1972: Wojciech Fortuna • 1976: Karl Schnabl • 1980: Jouko Törmänen • 1984: Matti Nykänen • 1988: Matti Nykänen • 1992: Toni Nieminen • 1994: Jens Weißflog • 1998: Kazuyoshi Funaki • 2002: Simon Ammann • 2006: Thomas Morgenstern
Skocznia normalna: 1925: Willen Dick • 1926: Jacob Tullin Thams • 1927: Tore Edman • 1929: Sigmund Ruud • 1930: Gunnar Andersen • 1931: Birger Ruud • 1933: Marcel Reymond • 1934: Kristian Johansson • 1935: Birger Ruud • 1937: Birger Ruud • 1938: Asbjørn Ruud • 1939: Josef Bradl • 1950: Hans Bjørnstad • 1954: Matti Pietikäinen • 1958: Juhani Kärkinen • 1962: Toralf Engan • 1966: Bjørn Wirkola • 1970: Gari Napalkow • 1974: Hans-Georg Aschenbach • 1978: Matthias Buse • 1982: Armin Kogler • 1985: Jens Weißflog • 1987: Jiri Parma • 1989: Jens Weißflog • 1991: Heinz Kuttin • 1993: Masahiko Harada • 1995: Takanobu Okabe • 1997: Janne Ahonen • 1999: Kazuyoshi Funaki • 2001: Adam Małysz • 2003: Adam Małysz • 2005: Rok Benkovič • 2007: Adam Małysz
Skocznia duża: 1962: Helmut Recknagel • 1966: Bjørn Wirkola • 1970: Gari Napalkow • 1974: Hans-Georg Aschenbach • 1978: Tapio Räisänen • 1982: Matti Nykänen • 1985: Per Bergerud • 1987: Andreas Felder • 1989: Jari Puikkonen • 1991: Franci Petek • 1993: Espen Bredesen • 1995: Tommy Ingebrigtsen • 1997: Masahiko Harada • 1999: Martin Schmitt • 2001: Martin Schmitt • 2003: Adam Małysz • 2005: Janne Ahonen • 2007: Simon Ammann
1980: Hubert Neuper • 1981: Armin Kogler • 1982: Armin Kogler • 1983: Matti Nykänen • 1984: Jens Weißflog • 1985: Matti Nykänen • 1986: Matti Nykänen • 1987: Vegard Opaas • 1988: Matti Nykänen • 1989: Jan Boklöv • 1990: Ari Pekka Nikkola • 1991: Andreas Felder • 1992: Toni Nieminen • 1993: Andreas Goldberger • 1994: Espen Bredesen • 1995: Andreas Goldberger • 1996: Andreas Goldberger • 1997: Primož Peterka • 1998: Primož Peterka • 1999: Martin Schmitt • 2000: Martin Schmitt • 2001: Adam Małysz • 2002: Adam Małysz • 2003: Adam Małysz • 2004: Janne Ahonen • 2005: Janne Ahonen • 2006: Jakub Janda • 2007: Adam Małysz • 2008: Thomas Morgenstern
1953: Josef Bradl • 1954: Olaf B. Bjørnstad • 1955: Hemmo Silvennoinen • 1956: Nikołaj Kamienski • 1957: Pentti Uotinen • 1958: Helmut Recknagel • 1959: Helmut Recknagel • 1960: Max Bolkart • 1961: Helmut Recknagel • 1962: Eino Kirjonen • 1963: Toralf Engan • 1964: Veikko Kankonnen • 1965: Torgeir Brandtzæg • 1966: Veikko Kankonnen • 1967: Bjørn Wirkola • 1968: Bjørn Wirkola • 1969: Bjørn Wirkola • 1970: Horst Queck • 1971: Jiří Raška • 1972: Ingolf Mork • 1973: Rainer Schmidt • 1974: Hans-Georg Aschenbach • 1975: Willi Pürstl • 1976: Jochen Danneberg • 1977: Jochen Danneberg • 1978: Kari Yläanttila • 1979: Pentti Kokkonen • 1980: Hubert Neuper • 1981: Hubert Neuper • 1982: Manfred Deckert • 1983: Matti Nykänen • 1984: Jens Weißflog • 1985: Jens Weißflog • 1986: Ernst Vettori • 1987: Ernst Vettori • 1988: Matti Nykänen • 1989: Risto Laakkonen • 1990: Dieter Thoma • 1991: Jens Weißflog • 1992: Toni Nieminen • 1993: Andreas Goldberger • 1994: Espen Bredesen • 1995: Andreas Goldberger • 1996: Jens Weißflog • 1997: Primož Peterka • 1998: Kazuyoshi Funaki • 1999: Janne Ahonen • 2000: Andreas Widhölzl • 2001: Adam Małysz • 2002: Sven Hannawald • 2003: Janne Ahonen • 2004: Sigurd Pettersen • 2005: Janne Ahonen • 2006: Janne Ahonen i Jakub Janda • 2007: Anders Jacobsen • 2008: Janne Ahonen •