Gitara basowa

Z Wikipedii

Elektryczna gitara basowa firmy Gibson

Gitara basowa - instrument strunowy szarpany, najczęściej elektryczny, z progami na podstrunnicy (gryfie); stosuje się także gitary basowe bezprogowe (fretles, z ang. fretless). Gitara basowa — podobnie jak kontrabas — transponuje o oktawę w dół. Tradycyjne gitary basowe mają cztery struny E₁, A₁, D, G, czyli wydają dźwięki odpowiednio: 41,2 Hz, 55 Hz, 73,4 Hz i 98 Hz. Łączna skala gitary basowej obejmuje dźwięki (w brzmieniu) od E₁ do g¹, jest więc identyczna ze skalą kontrabasu. Spotyka się także modele 5-strunowe (z dodatkową dolną struną H₁ lub C₂), 6-strunowe (jak pięciostrunowy plus górna struna C), 8-strunowe (gdzie dla każdej struny, takiej jak w gitarze 4-strunowej jest dodana druga strojona o oktawę wyżej) oraz 12-strunowe. Firma Modulus Graphite wyprodukowała także 18-strunową gitarę basową (jej szyjka ma 6 cali szerokości). W muzyce rockowej na gitarze basowej gra basista. Gitara basowa należy do sekcji rytmicznej zespołu muzycznego w muzyce rozrywkowej, jednak obecnie jest często wykorzystywana jako instrument solowy.

[edytuj] Historia

Słynny "bezgłowy" Steinberger

Elektryczna gitara basowa powstała dzięki inicjatywie amerykańskiego twórcy gitar elektrycznych, Leo Fendera, który wyszedł naprzeciwko zapotrzebowaniu na szarpany instrument niskotonowy, który zastąpić miał nieporęczne i zbyt ciche kontrabasy. On to właśnie zbudował pierwszy instrument typu Fender Precision Bass (zwany także Tele Bassem, ze względu na podobieństwo do "fendera telecastera", lub 51' precision bassem, ze względu na rok wprowadzenia modelu na rynek), który otrzymał typowo gitarowy kształt oraz kwartowy strój, identyczny ze strojem kontrabasu. Ostatnimi czasy postęp technologiczny pozwolił produkować funkcjonalne akustyczne gitary basowe, które zyskują coraz większą popularność.

Ta sekcja jest zalążkiem. Jeśli możesz, rozbuduj ją.

[edytuj] Zasada działania gitary

Dźwięk uzyskuje się szarpiąc struny, uderzając w nie kciukiem (slap) i tapping czyli energiczne dociskanie strun do progów. Ich drganie jest zamieniane na sygnał elektryczny poprzez przetwornik elektromagnetyczny. Sygnał ten za pomocą wzmacniacza jest wzmacniany i emitowany przez głośnik, bądź zapisywany.

Używany przez basistów i gitarzystów wzmacniacz zintegrowany z prostym korektorem i głośnikiem określany jest w slangu jako piec, wzmacniacz bez głośnika zwany jest głową (headem), a głośnik nazywany jest "paką".

[edytuj] Sposoby gry na gitarze basowej

Jarkko Aaltonen z zespołu Korpiklaani szarpiący strunę palcem wskazującym

Szarpanie (Palcowanie)

Najczęściej stosowanym, oraz najbardziej polecanym początkującym basistom sposobem gry na basie jest zwykłe, raczej delikatne szarpanie strun naprzemiennie palcem wskazującym i środkowym, choć zdarzają się basiści szarpiący struny trzema i więcej palcami.

Częstym zabiegiem jest celowe wymuszenie uderzania struny o progi, poprzez energiczniejsze i czasami znacznie mocniejsze szarpanie strun. Według części lekarzy (oraz samych muzyków) długotrwałe stosowanie tej techniki może prowadzić do trwałych uszkodzeń stawów palców.

Slapping

Jest dającą bardzo charakterystyczny dźwięk metodą uderzania, a czasami wręcz bicie strun kciukiem. Daje to bardzo agresywny i metaliczny dźwięk.

Poping

Podrywanie strun wszystkimi palcami z wyjątkiem kciuka. Praktycznie nieużywana jako jedyna technika - najczęściej łączona ze "slappingiem" co daje technikę "klangowania".

Klang (technika gry)

Połączenie techniki Slappingu i Popingu. Techniki (z racji używania różnych palców przy ich wykonywaniu) mogą być grane szybko naprzemiennie, co bardzo urozmaica muzykę. W wypadku zwykłej gitary basowej, czterostrunowej "slapuje" się zwykle struny A i E, a "popuje" D i G. Choć nie istnieje jakaś określona zasada - dowodem są Marcus Miller czy Victor Wooten obaj grający kciukiem na wszystkich 4 strunach. Ciekawymi przykładami używania metody Klangu są niezliczone przeboje muzyki funky czy większość przebojów zespołu Kombi z lat 80.

Granie kostką

Znane ze "zwykłej" gitary granie kostką (plektronem) może być stosowane dla gitary basowej, wymaga jednak najczęściej korekty dźwięku, gdyż efektem "ślizgania się" kostką po strunie jest nieprzyjemny, wysoki dźwięk. Można powiedzieć, że kostka oferuje możliwość szybkiej gry po relatywnie krótkim czasie nauki (dlatego technika ta jest bardzo często wykorzystywana przez basistów punkowych).

Gra wielodźwiękami

Czasami stosowane są równoczesne szarpnięcia wielu strun, lub wręcz uderzanie strun kostką, bądź dłonią w sposób podobny do gry "ogniskowymi" akordami na "zwykłej" gitarze.