Irena Górska-Damięcka
Z Wikipedii
| Irena Górska-Damięcka | |
| Data i miejsce urodzenia | 20 października 1910 Oszmiana, Imperium Rosyjskie |
| Data i miejsce śmierci | 1 stycznia 2008 Skolimów, Polska |
| Profil w bazie IMDb | |
Irena Górska-Damięcka (ur. 20 października 1910[1] w Oszmianie, zm. 1 stycznia 2008 w Skolimowie[2]) – polska aktorka, reżyser teatralny i filmowy.
Córka Alberta Górskiego, kierownika szkoły w Oszmianie, i Aliny z Dzierżków. Żona Dobiesława Damięckiego, matka aktorów Macieja, Damiana babcia Matyldy, Mateusza i Grzegorza Damięckich.
Aktorka urodziła się 20 października 1910 roku, jednak rok urodzin został zmieniony przez aktorkę na 1916 i taki był podawany oficjalnie. Zmiany dokonała podczas II wojny światowej, gdy wraz z mężem, którego podejrzewano o wykonanie wyroku na Igo Symie, ukrywała się przed Niemcami.
9 stycznia 2008, aktorka została pochowana na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, u boku swojego męża Dobiesława.
Spis treści |
[edytuj] Kariera
W latach 1935-1936 występowała w Teatrze Miejskim w Wilnie, w latach 1936-1937 w Polskim Teatrze Dramatycznym we Lwowie, w latach 1937-1938 w warszawskim Teatrze Buffo. Występowała także w warszawskich: teatrze letnim, Teatrze Rozmaitości, Teatrze Współczesnym, Teatrze Komedia i Teatrze Dramatycznym oraz w gdańskim Teatrze Wybrzeże.
W latach 1955-1959 była dyrektorem naczelnym i artystycznym w Teatrze im. Węgierki w Białymstoku.
[edytuj] Filmografia
- 1938 Serce matki
- 1961 Rozstanie
- 1961 Bitwa o Kozi Dwór
- 1962 Jak być kochaną
- 1966 Ściana czarownic
- 1966 Cierpkie głogi, jako Helena
- 1973 Ciemna rzeka
[edytuj] Publikacje
Irena Górska-Damięcka napisała autobiografię "Wygrałam życie", wydaną przez Wydawnictwo Prószyński i S-ka w 1997 (ISBN 83-7180-778-3). Książka otrzymała nagrodę Marii Ginter za najlepszą książkę wspomnieniową 1997 roku.
W swoich wspomnieniach napisała: "Nie mam ani powodu, ani prawa do narzekania, bo bilans wykazuje więcej zysków niż strat. Piękne dzieciństwo. Osiągnięty cel. Nie co innego, tylko Teatr dał mi wspaniałego człowieka na własność. Całe lata zwycięstw, nawet sławy. Czterdzieści sześć lat pracy! Siedemdziesiąt ról! Czterdzieści siedem wyreżyserowanych premier! Czy to mało? Teatrowi oddałam swoich synów. A wierzę, że oddam i wnuków, że i oni przejmą pałeczkę po nas i pobiegną w tej sztafecie. Gdybym im to mogła zapisać w testamencie... Ale zapisuję swój upór, a jestem pewna, że zdobędą wszystko, tak jak ja, która trafiłam w dziesiątkę."
