Klemens VI

Z Wikipedii

Klemens VI

Imię łacińskie	Clemens PP. VI
Data wyboru	7 maja 1342
Imię i nazwisko	Pierre Roger de Beaufort
Urodzony	w1291 na zamku Maumont w pobliżu Limoges we Francji
Zmarł	6 grudnia 1352 w Awinionie pochowany w klasztorze La Chaise-Dieu.

Klemens VI, Pierre Roger (ur. 1291 w Maumont we Francji, zm. 6 grudnia 1352 w Awinionie) – trzeci papież "niewoli awiniońskiej".

Zanim został papieżem był kanclerzem króla Francji Filipa VI i arcybiskupem Rouen. Wybrany został na konklawe 7 maja 1342 r. Odznaczał się wielkim poczuciem humoru. Pewnego razu przyznał publicznie, że jeśli król Anglii zechce aby jego osioł został biskupem, on chętnie zadośćuczyni jego prośbie. Nazajutrz znalazł w swoim pałacu osła z kartką, na której napisane było: "Ja też chcę być biskupem". Innym razem rozbawił go jeden z jego prezentów urodzinowych z dedykacją "Od diabła dla jego brata Klemensa".

Podczas wojny stuletniej popierał królów Francji, czym nie jednał propapieskich sympatii w Anglii. W 1346 r. zdetronizował Ludwika IV Bawarskiego i dał tytuł króla rzymskiego Karolowi IV Luksemburskiemu. Dążył do zawarcia unii z Konstantynopolem i do organizacji krucjaty, na sfinansowanie której, już od paru lat nakładane były podatki i pobierane dziesięciny. Powierzył zakonowi braci mniejszych opiekę nad Grobem Świętym i Wieczernikiem, dając w ten sposób początek Franciszkańskiej Kustodii Ziemi Świętej.W połowie XIV wieku wydał pierwszy dokument, ogłaszający uporządkowaną naukę kościoła o odpustach oraz zezwolił na publiczne wystawianie Całunu.15 maja 1352 r. wydał bullę wzywającą Polskę, Czechy i Węgry do krucjaty przeciwko Tatarom.

Ingerował w spór polsko-krzyżacki poparł stronę zakonu krzyżackiego nie zatwierdzając pokoju kaliskiego, poparł natomiast ekspansję Kazimierza III Wielkiego na wschód, przeznaczając na ten cel papieskie dziesięciny uzyskane od duchowieństwa w Polsce.

Do kolegium kardynalskiego powołał 27 kardynałów, spośród których tylko pięciu nie było Francuzami, a aż jedenastu było jego krewnymi (wśród nich późniejszy papież Grzegorz XI).

Odmawiał powrotu do Rzymu, aczkolwiek wysłał tam z misją Colę di Rienzi. W 1348 r. za 80 000 dukatów odkupił Awinion i hrabstwo Veaissin od królowej Joanny I z Neapolu i urządził tam z przepychem papieską rezydencję. Kuria w Awinionie przypominała wówczas bardziej dwór świecki niż urząd papieski. Dla celów reprezentacyjnych sprzedał sporą część papieskich dzieł sztuki Handlował odpustami na prawo i lewo. Kiedy więc na Awinion uderzyła w 1347 r. "czarna śmierć", powszechnie uznano ją za karę za grzechy Klemensa. Papież przeciwstawiał się pogromom Żydów, a nawet oferował im schronienie w Awinionie. Po przejściu zarazy ogłosił rok 1350 rokiem świętym i dał odpust zupełny każdemu, kto wtedy odbędzie pielgrzymkę do Rzymu.

Zmarł po krótkiej chorobie w Awinionie w 1352 r. i zgodnie z życzeniem, został pochowany w klasztorze La Chaise-Dieu. W 1562 r. jego grób został zbezczeszczony, a zwłoki spalone przez hugenotów. był najwybitniejszym papieżem "niewoli awiniońskiej", świetnym administratorem i politykiem, mecenasem sztuki i nauki, miłośnikiem piękna.

W kwestiach moralnych oceniany jest jednak zdecydowanie negatywnie: Petrarka opisywał go jako "eklezjastycznego Dionizosa, lubującego się w obscenie i lubeżnych postępkach." Florencki historyk pisał: "Gdy był arcybiskupem, nie unikał dam, lecz żył jak młodzi szlachcice, nie próbował też powściągnąć swych żądz, gdy został papieżem. Do jego komnat dostęp mieli zarówno prałaci, jak i damy szlachetnych rodów, a z jedną z nich – hrabiną Turenne – był w tak bliskich stosunkach, że przez jej ręce przechodziło wiele rozdawanych przez niego przywilejów." Nawet współczesna "Encyklopedia katolicka" pisze o Klemensie: "kochał dobrą zabawę i wystawne rauty, na które zapraszano rozliczne damy."