Lúthien
Z Wikipedii
Lúthien (sind. "czarodziejka"), zwana także Tinúviel (sind. "słowik"), to fikcyjna postać ze stworzonej przez J. R. R. Tolkiena mitologii Śródziemia. Inspiracją dla tej postaci była żona Tolkiena Edith, a na nagrobku pisarza i jego żony obok nazwisk widnieją również ich "wieczne imiona": Beren i Lúthien.
Lúthien była córką króla Thingola z Doriath i Meliany z rodu Majarów. Była najpiękniejszą istotą jaka kiedykolwiek chodziła po Ardzie, ponieważ łączyła w sobie najlepsze cechy Quendich (Elfów) i Majarów. O jej historii opowiada Ballada o Leithian. O wyzwoleniu z pęt. Pewnego dnia Beren, syn Barahira, zobaczył Lúthien śpiewającą i tańczącą w lesie Neldoreth, w Doriath, gdzie był też jej dom. Jednakże nie znając jej prawdziwego imienia, nazwał ja Tinúviel (czyli Słowik) ze względu na piękny śpiew. Zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia, a potem długi czas chodził po lesie szukając jej. W dniu, gdy Beren spotkał Lúthien ich losy splotły się ze sobą. Beren poprosił króla Doriathu, Thingola, ojca Lúthien, o rękę ukochanej. Thingol, chcąc ukarać Berena za zuchwałość, kazał mu przynieść Silmaril, za który człowiek otrzymałby rękę księżniczki. Wysłał go tym samym na pewną śmierć, gdyż Silmarile znajdowały się w koronie Morgotha. Beren i Lúthien pokonując wiele niebezbieczeństw, z pomocą Huana, dotarli do Angbandu, gdzie Beren wykradł Silmaril. Niestety wilk Morgotha Carcharoth odgryzł Berenowi rękę z Silmarilem, który udało się jednak odzyskać dzięki Huanowi, który zabił Carcharotha. Kiedy ukochany Lúthien zginął, ta wybłagała u Valarów jego powrót w zamian za utratę swej nieśmiertelności, poddając się losowi Atanich (Ludzi). Żyli oni później razem w kraju Dor Firn i Guinar.
Jej związek z Berenem zapoczątkował ród półelfów. Mawiano, że potomstwo Lúthien "nigdy (...) nie wyginie, choćby nieprzeliczone lata przeszły nad światem" (Władca Pierścieni J. R. R. Tolkien).
