Multipleksowanie
Z Wikipedii
Multipleksowanie (multipleksacja, pol. zwielokrotnianie, ang. multiplexing) – w telekomunikacji metody realizacji dwóch lub większej liczby kanałów komunikacyjnych (np. telefonicznych) w jednym medium transmisyjnym (np. para przewodów światłowód, powietrze, itp.). Użytkownicy tych kanałów nie powinni odczuwać, że współdzielą medium transmisyjne. Multipleksowanie pozwala ograniczyć liczbę stosowanych mediów transmisyjnych, zwłaszcza kabli. Multipleksowanie jako pierwsze zostało wprowadzone w 1910 roku do przesyłania sygnałów telefonicznych.
Stosowane są różne techniki zwielokrotniania opisane poniżej. Każda z tych technik wykorzystuje różne rodzaje modulacji.
Spis treści |
[edytuj] Multipleksowanie z podziałem czasu
Inaczej TDM (z ang. Time Division Multiplexing). Przesyłane sygnały dzielone są na części, którym później przypisywane są czasy transmisji. Najpierw przesyłana jest pierwsza część pierwszego sygnału potem pierwsza część drugiego sygnału itd. Gdy zostaną przesłane wszystkie pierwsze części, do głosu dochodzą drugie części sygnału. Multipleksowanie tego rodzaju jest odpowiednie zwłaszcza do przesyłania sygnałów cyfrowych. Multipleksery cyfrowe łączą na ogół do 16 linii wejściowych. Technika TDM stosowana jest w sieciach rozległych.
[edytuj] Multipleksowanie z podziałem częstotliwości
Inaczej FDM – ang. Frequency Division Multiplexing. Multipleksowanie tego rodzaju zwiększa przepustowość systemu transmisyjnego. Jest to układ, w którym kanały sąsiadują ze sobą. Przesyłane sygnały są przetwarzane na zmiany częstotliwości następujące wokół pewnej środkowej częstotliwości nośnej, z tym zastrzeżeniem, że każdy sygnał ma inną częstotliwość środkową. Multipleksowanie tego rodzaju jest odpowiednie do przesyłania sygnałów analogowych. Jak wiadomo szum wzmacniaczy elektrycznych zwiększa się znacznie w zakresie większych częstotliwości, a transmitowane sygnały optyczne w systemach o przepustowości 10-30 Gbit/s ulegają degradacji wskutek dyspersji chromatycznej. FDM ma dwie zalety: 1) zwiększa liczbę kanałów, 2) zmniejsza ograniczenia spowodowane tłumiennością i dyspersją. Bardzo interesującym przykładem systemu zwielokrotnienia z podziałem częstotliwości jest wielokanałowy koherentny system rozgłoszeniowy o dużej gęstości rozmieszczenia kanałów częstotliwościowych. System tego rodzaju może się składać z sześciu kanałów optycznych rozmieszczonych co 2,2 GHz (jest to najmniejsza możliwa odległość międzykanałowa, przy której nie powstaje interferencja). Do generowania kanałów wykorzystuje się lasery, które muszą dawać stabilny sygnał o pojedynczej częstotliwości, przestrajanej w sposób ciągły w granicach 1000 GHz. Modulacja realizowana jest za pomocą metody FSK.
[edytuj] Multipleksowanie z podziałem długości fali
Inaczej WDM – ang. Wavelength Division Multiplexing. Przesyłany sygnał pochodzi z oddzielnych źródeł. Każdemu sygnałowi przypisana jest jego własna długość fali. System z modulacją WDM może pracować przy różnych długościach fali różniących się tylko o 5 nm. Sygnały po stronie odbiorczej rozdziela się za pomocą np. siatki dyfrakcyjnej, pryzmatu lub wielowarstwowych filtrów interferencyjnych. Multipleksowanie z podziałem długości fali, ze względu na swoją zasadę działania, może być realizowane tylko w systemach optycznych.
[edytuj] Multipleksowanie kodowe
Inaczej CDM – ang. Code Division Multiplexing.
[edytuj] Splitting
Operację odwrotną do multipleksacji polegająca na podziale jednego kanału wirtualnego na kilka kanałów fizycznych nazywamy splittingiem.
