Nu metal

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdziesz na stronie dyskusji tego artykułu. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

Nu metal to gatunek muzyczny opierający się pierwotnie na funk metalu i rocku alternatywnym charakteryzujący się ciężkim brzmieniem nisko strojonych gitar, często występującymi psychodelicznymi riffami, agresywnymi, skandowanymi partiami wokalnymi oraz funkową sekcją rytmiczną.

Spis treści 1 Powstanie 2 Informacje ogólne 3 Brzmienie 4 Tematyka i aktywność sceniczna 5 Image 6 "New rock" a nu metal 7 Nu metal w Polsce 8 Nu metal obecnie 9 Wpływ nu metalu na inne gatunki muzyczne 10 Zobacz też

[edytuj] Powstanie

Termin nu metal został wymyślony przez producenta Rossa Robinsona jako "New Metal" i przerobiony przez wokalistę KoRn – Jonathana Davisa na "New Urban Metal" (N.U. Metal – nowy miejski metal – przymiotnik miejski w tym wypadku nawiązuje do ulicznej kultury hip-hopowej). Kluczowe zespoły numetalowe to KoRn oraz Deftones, a więc jego początki sięgają lat 1993-1994, a jeżeli wziąć pod uwagę pierwsze demówki oraz koncepcje – 1990. Jednakże oficjalnie za natchnienie nu metalu "obarcza" się płytę Sepultury "Roots", na której we wszystkich utworach było można usłyszeć egzotycznie brzmiące dźwięki (głównie wydawane za pomocą brazylijskich instrumentów ludowych), nisko strojony bas oraz nowoczesne rytmy połączone z hardcore'owymi riffami i perkusją. Sam album Sepultury nie przedstawia numetalowego nurtu, zainspirował jednak w ogromnym stopniu muzyków KoRna określając ich styl.

[edytuj] Informacje ogólne

Pod względem ideologii oraz image'u nu metal jest podgatunkiem rocka, natomiast brzmieniowo należy do metalu i właśnie z tego względu zespoły numetalowe nie grają na jednej scenie z zespołami rockowymi, tylko z zespołami reprezentującymi nowoczesne gatunki metalu i hardcore.

Nu metal nie jest połączeniem metalu z rapem, co jest często używaną błędną definicją (jest to rapcore), czy połączeniem metalu z elektroniką (metal/rock industrialny). Faktem jest jednak, iż bardzo znane są mieszanki nu metal/rapcore (Limp Bizkit) oraz nu metal/industrial (Static-X, Spineshank).

Jego cechą rozpoznawczą jest brzmienie nisko strojonych, silnie przesterowanych gitar, często barytonowych bądź siedmiostrunowych (albo barytonowych siedmiostrunowych). Przeważają tzw. kwinty rockowe, mało solówek (w większości całkowity brak). Perkusja i bas są bardziej skomplikowane – spotykane rytmy to funkowa synkopa (większość przypadków) oraz standardowe rytmy zaczerpnięte z hard rocka.

Ciekawostką jest zespół Slipknot (będący połączeniem nu oraz death metalu) prezentujący skomplikowane, progresywne, wirtuozerskie popisy perkusji wyróżniają się spośród często spotykanej w tradycyjnym metalu podwójnej stopy. Gitara basowa natomiast jest bardzo dobrze słyszalna, czasami lepiej od rytmicznej. Samych strun także używa się grubszych, aby przy niskim stroju nie były zbyt luźne, a brzmienie zyskało na ciężarze.

Cały gatunek opiera się na rytmie, wyznaczając nowy nurt w ciężkiej muzyce gitarowej, która dotychczas opierała się na harmonii i melodyce, dzięki czemu wyjątkowo łatwo mogą go przenikać inne gatunki, gdyż w obecnej muzyce popularnej funkowa synkopa jest niezwykle często napotykana (np. rap).

[edytuj] Brzmienie

Nieodzownym elementem każdego zespołu grającego nu metal jest tzw. brzmienie modern "Hi-Gain", czyli w bardzo dużym stopniu (dużo większym niż w starych gatunkach metalu) przesterowany sygnał z gitar oraz strojenie gitar do dźwięku podstawowego C#, bądź niższych. Daje to uczucie silnego, "kopiącego" basu. W tym celu zakładane są też grube struny, praktycznie od 0.11-0.54 wzwyż.

Aby łatwiej poruszać się w niskich rejestrach, niezwykle często stosowane są gitary siedmiostrunowe z najgrubsza struną H (w strojeniu standardowym, jak gitary sześciostrunowej do E). Mało kto zdaje sobie sprawę, że to właśnie KoRn rozpowszechnił ten typ gitar.

Wszystko to powoduje iż w paśmie nad resztą przeważa bas, środek jest zwykle wcięty. Doskonale słyszalna jest też wysoka góra w postaci talerzy perkusyjnych, oraz "klaszczący", zbasowany werbel.

[edytuj] Tematyka i aktywność sceniczna

Tematyka utworów numetalowych jest typowo rockowo-popularna: przeważnie opiewa w historie życia codziennego, bądź też przejścia rodzinnie. Często spotykane są teksty psychodeliczne, rzadziej metafizyczne, natomiast występuje całkowity brak epickich historii fantasy, bądź satanistycznego przekazu.

Nu metal wypracował własny psychodeliczny styl. Zapoczątkował go zespół KoRn, którego większość tekstów opowiada o człowieku (to historia Jonathana Davisa), który nigdy w życiu nie zaznał miłości oraz był prześladowany przez ojca i rówieśników. Zespół Deftones również robi podobne muzycznie psychodeliczne utwory, jednak ich tematyka jest poetycka i abstrakcyjna. W warstwie muzycznej takich piosenek słyszalne są wpływy gigantów rocka psychodelicznego (zespół KoRn zrobił nawet cover utworu Pink Floyd pt. "Another brick in the wall").

Obecny jest też pewien odpowiednik raperskiego bragadaccio (są to utwory pisane na własną cześć) w postaci czadowych, wybuchowych utworów przeznaczonych do pogo na koncertach, wychwalających zespół i jego muzykę.

Najlepszym przykładem zilustrowania numetalowego "bragadaccio" są utwory "From this day" oraz "Desire to fire" kapeli Machine Head. Jak określił to sam zespół, "Desire to fire" jest utworem nawiązującym do faktu iż swojego czasu żaden zespół nie chciał grać z nimi na jednej scenie, gdyż nie dawał rady poprzeczce takiego zestawienia.

Zespoły numetalowe (podobnie jak hardcorowe i metalcorowe) są bardzo aktywne na scenie. Muzycy starają się możliwie mało stać w miejscu, a wokaliści lubią bogato gestykulować – w przeciwieństwie do starszego metalu, gdzie jest to w zasadzie nie spotykane.

[edytuj] Image

Ciekawostką jest iż numetalowy image nie jest spotykany nigdzie indziej na scenie metalowej, stanowiąc ogromny kontrast. Na tle tym obecne jest częste występowanie tarć pomiędzy fanami "oldschoolowego" image oraz bardziej nowoczesnego, aktualnego i coraz częściej spotykanego w mediach. Tradycyjny death/black/heavy/thrash metal ma sporo elementów wspólnych, podczas gdy nu metal z braku innych możliwości grający na jednej scenie z zespołami stricte metalowymi wyraźnie od nich odstaje pod każdym względem.

Przeważa połączenie image moshcoru oraz hip-hopu z elementami współczesnego hard rocka, w postaci białych adidasów/butów do jazdy na deskorolce, szerokich spodni jeansowych/szerokich bojówek oraz czarnej koszuli. Niezwykle często spotykane są też podkoszulki "hokejówki" oraz wszelakie szerokie modne bluzy. W dodatkach, pieszczochy zostały zastąpione przez sportowe frotki na nadgarstek, a skórzane pasy ćwiekowane przez paski parciane (bądź zwykłe skórzane). Obecny jest też stonowany kolorystycznie image oraz moda na łańcuchy do spodni.

Najpopularniejszymi fryzurami w tym nurcie są zaczerpnięte z reggae dredy oraz średnio-krótkie włosy zaczesane do góry (wariant depeche mode) oraz inne modne z użyciem żelu do włosów.

Tatuaże występują tu często, choć nie aż tak jak w hardcorze. Rozpowszechniony jest też umiarkowany piercing.

Numetalowcy za bezguście uważają zaś elementy przedstawiające loga/nazwy zespołów (bluzy, koszulki), buty glany, plecaki kostki, wąski, ciasny krój ubrań oraz wąsy. Długie włosy nie zbite w dready spotykane są rzadko (choć są wyjątki, np. Disturbed).

Wszystko to sprawiło, że konserwatywny świat muzyki metalowej często kategorycznie wyklucza jakiekolwiek pokrewieństwo nu metalu z metalem.

[edytuj] "New rock" a nu metal

Nu metal kojarzony jest błędnie z zespołami stricte rockowymi takimi jak Linkin Park, Evanescence bądź Lostprophets, co przyczyniło się do ogromnej niechęci fanów tradycyjnego metalu wobec tej muzyki. Jest to jednak zwykły nowoczesny rock.

[edytuj] Nu metal w Polsce

W Polsce gatunek nu metal nigdy się nie przyjął, jest jednak kilka grup, które go grają. Najważniejszą z nich jest częstochowskie Maklekfuckle ze swoją płytą B.OOO.M. Pozostałe grupy to None, Chassis, Chico i Ametria.

[edytuj] Nu metal obecnie

Obecnie nu metal przechodzi okres swojej naturalnej śmierci. Zaczął się on w roku 2003, gdy po czterech poprzednich niemalże stricte numetalowych Ozzfestach w niszę tę wkroczył gatunek znany jako metalcore. Ozzfest był festiwalem na którym wybiło się bardzo dużo zespołów numetalowych. Po zastąpieniu ich zespołami metalcorowymi, nu metal w mediach pojawiał się dużo rzadziej, aż do niemal całkowitego zaniku.

Główne trzy powody takiego rozwoju sprawy to:

1. Przypisanie dziennikarzom terminu nu metal (obecnie nawet KoRn sugeruje iż nazwę tą wymyślili dziennikarze) jako określenie na kiepski, "lekki" metal robiony "pod publiczność" dla grona nastoletnich odbiorców.

2. Niechęć do tej muzyki przez zagorzałych fanów oldschoolowego metalu oraz do jego specyficznego, bardzo różniącego się od reszty image.

3. Zastępowanie numetalowej niszy przez bardzo dynamicznie rozwijające się metalcore.

[edytuj] Wpływ nu metalu na inne gatunki muzyczne

Pomimo wygaśnięcia tego gatunku, jego wpływ pozostawił ślad na ogromnej rzeszy powstałych w tamtym czasie zespołów metalowych i niemal wszystkich powstałych później. Jest to bardzo dobrze widoczne w rytmice większości obecnych zespołów metalowych. I zastosowaniu na szeroką skalę brzmienia modern Hi-Gain w niemal wszystkich gatunkach metalu (wykluczając heavy i power metal).

Najlepszym przykładem tego są dwie ostatnie płyty dwóch szwedzkich zespołów grających melodic death metal – Soilworka oraz In Flames.

Soilwork wyraźnie skrócił na nich solówki i zmienił styl na potężne, cięte riffy wspomagane skrajnie silnymi przesterami typu Hi-Gain. Odbiegł też od swojej dawnej stricte deathmetalowej harmonii muzycznej i komponowania riffów oraz solówek przez dwie uzupełniające się partie pozostające w harmoniach, na rzecz mocno zarysowanego podziału na partie gitary rytmicznej i solowej. Podwoił też ilość obecnej na owych płytach elektroniki.

In Flames postąpiło podobnie z tą różnicą, że dodatkowo brzmienie ich gitary basowej upodobniło się bardziej do numetalowego nisko strojonego basu, przy czym basista In Flames gra teraz przeważnie palcami.

[edytuj] Zobacz też

• grupy numetalowe
• rapcore
• funk metal
• neo thrash (nu + thrash metal)