Open Innovation
Z Wikipedii
Open Innovation – pojęcie zaproponowane przez profesora i dyrektora wykonawczego Centrum Open Innovation na uniwersytecie w Berkeley Henriego Chesbrougha. Najważniejszym punktem tej koncepcji jest to, że w świecie szeroko rozpowszechnianej wiedzy, firmy nie mogą wyłącznie polegać na swoich własnych badaniach, ale powinny nabywać patenty lub licencje na wynalazki i inne nowatorskie rozwiązania od innych firm. Ponadto firmy powinny udostępniać swoje wynalazki, które nie wykorzystują, innym podmiotom na zasadzie sprzedaży licencji, tworzenia konsorcjów czy firm typu spin-off. Przeciwieństwem do Open Innovation, jest pojęcie closed innovation, odnoszące się do procesu ograniczenia użycia wewnętrznych zasobów innowacyjnych rozwiązań tylko do własnej firmy i nie korzystania z zasobów z zewnątrz. Nawiększe firmy promujące rozwiązanie Open Innovation to m.in. Procter & Gamble i InnoCentive.
Przed II wojną światową closed innovation był dominującym paradygmatem wśród firm. Większość innowacyjnych przedsiębiorstw utrzymywało swoje odkrycia w ścisłej tajemnicy i nie czyniła kroków w kierunku pozyskiwania informacji spoza swoich ośrodków B+R. Jednak w ciągu ostatnich lat dokonał się znaczny postęp technologiczny, a w społeczeństwach rozpowszechnia się zjawisko dyfuzji wiedzy. W znacznej części postęp ten odbywa się w dziedzinie systemów komunikacji elektronicznej, włączając w to internet. Dziś przepływ informacji jest tak prosty i powszechny, że wydaje się niemożliwe, aby ten proces powstrzymać. Wnioski z modelu Open Innovation są więc takie, że skoro nie da się tego fenomenu zatrzymać, to trzeba nauczyć się czerpać z niego korzyści.
To model biznesowy firm determinuje z jakich informacji z zewnątrz należy skorzystać, a jakie informacje wewnętrzne wypuścić na światło dzienne.
Poza podobieństwem nazw, Open Innovation nie wiele ma wspólnego z modelem open source, w którym dzielenie rozwiązań innowacyjnych przeciwstawia się patentowaniu i sprzedawaniu.
