Partnerstwo dla Pokoju
Z Wikipedii
Partnerstwo dla Pokoju (Partnership for Peace) - program określający szczególny rodzaj stosunków łączących państwa członkowskie NATO z krajami aspirującymi do tego miana, a także mechanizm współpracy tychże państw w zakresie ładu, bezpieczeństwa oraz stabilizacji w Europie.
Spis treści |
[edytuj] Geneza
Idea "Partnerstwa dla pokoju" była odpowiedzią na zgłaszaną przez kraje Europy Środkowo-Wschodniej od 1990 r. gotowość wstąpienia do NATO. Zgłoszona została przez amerykańskiego sekretarza obrony Les Aspina podczas konferencji ministrów obrony państw członkowskich NATO w Travemunde w październiku 1993 r. jako propozycja podpisania przez NATO umowy o współpracy obronnej z państwami Europy Środkowo-Wschodniej. Była jednocześnie sygnałem dla Federacji Rosyjskiej (sprzeciwiającej się rozszerzeniu sojuszu), iż integracja kolejnych państw z Paktem Północnoatlantyckim jest realna. Oficjalny dokument zawierający zasady i warunki uczestnictwa w "Partnerstwie dla pokoju" został przyjęty podczas szczytu w Brukseli 10 stycznia 1994. Zaproszenie do udziału w "Partnerstwie dla pokoju" wystosowano do wszystkich krajów europejskich zainteresowanych współpracą z NATO. Do połowy 1995 r. w programie "Partnerstwo dla Pokoju" brało udział 25 państw europejskich.
[edytuj] Uczestnictwo w "Partnerstwie dla pokoju"
Uczestnictwo w "Partnerstwie dla pokoju" nie było równoznaczne z gwarancjami bezpieczeństwa, jakich NATO udziela swym członkom w myśl art. 5 traktatu waszyngtońskiego. Nie stwarzało ono także formalnych przesłanek do przyjęcia do NATO, choć jak pokazuje przykład Polski, Czech i Węgier ułatwiało przystąpienie do sojuszu.
[edytuj] Współpraca w ramach "Partnerstwa dla Pokoju"
| Współpraca w ramach "Partnerstwa dla Pokoju" miała na celu: |
|---|
| 1. Rozwój współpracy w obszarze bezpieczeństwa |
2. Zapewnienie stabilności na kontynencie poprzez:
|
3. Uzyskiwanie przez partnerów zdolności do współdziałania z NATO w sferze operacji:
|
[edytuj] Status of Force Agreement PfP
Cenną inicjatywą NATO, mającą istotne znaczenie dla rozwoju "Partnerstwa dla pokoju" było podpisanie w Brukseli w listopadzie 1995 r. między członkami NATO i innymi państwami uczestniczącymi w Partnerstwie dla Pokoju umowy dotyczącej Sił Partnerstwa dla Pokoju, tzw. SOFA Partnerstwa dla Pokoju (Status Force Agreement PfP). Roboczym forum "Partnerstwa dla pokoju" jest Polityczno-Wojskowy Komitet Kierujacy oraz Komórka Koordynacji Partnerstwa.
[edytuj] Indywidualne programy partnerstwa
W ramach "Partnerstwa dla pokoju" poszczególne państwa podpisują indywidualne programy współpracy z NATO, w ramach których wykonywane są m.in. ćwiczenia wojskowe. Polska jako pierwsza podpisała tego typu dokument.
[edytuj] Stosunek Polski do "Partnerstwa dla pokoju"
Po przystąpieniu do NATO 12 marca 1999 r. znaczenie przesłania "Partnerstwa dla Pokoju" nie uległo zmianie w polityce zagranicznej Polski, czego dowodem jest uczestnictwo w wielu wspólnych przedsięwzięciach, np. udział w międzynarodowych ćwiczeniach CMX-98 z zakresu postępowania w sytuacjach kryzysowych. Za pośrednictwem "Partnerstwa dla Pokoju" Polska przekazała swoje doświadczenia takim państwom jak Litwa czy Ukraina.
