Polska muzyka rockowa

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdziesz na stronie dyskusji tego artykułu. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

[edytuj] Początek – lata 60. i 70. XX wieku

Początki muzyki rockowej w Polsce przypadają na przełom lat 50. i 60. XX wieku. Ówczesne komunistyczne władze państwowe były przeciwne rozpowszechnianiu się rock'n'rolla uważając ją za część spuścizny kulturowej zgniłego Zachodu. Dzięki działaniu grupki entuzjastów w Polsce chociaż z wieloma problemami i po dłuższym czasie pojawił się rock. Do najbardziej znanych propagatorów i animatorów polskiego rocka należy Franciszek Walicki. Już w latach 50. XX wieku współorganizował Międzynarodowy Festiwal Jazzowy w Sopocie, potem w 1959 roku założył przy Gdańskim Jazz Clubie pierwszy rock'n'rollowy polski zespół Rhythm and Blues. Datę debiutanckiego koncertu tego zespołu, 24 marca 1959 roku, przyjmuje się za początek polskiego rocka. W zespole występowali: Leszek Bogdanowicz (gitara), Leszek Szymański (kontrabas), Andrzej Sułocki (fortepian), Jan Kirsznik (saksofon tenorowy), Edward Malicki (perkusja) oraz Bogusław Wyrobek, a później Michaj Burano i Marek Tarnowski. Po początkowych sukcesach zespołu, na wskutek krytyki sterowanej przez władze i w efekcie zdemolowania kilku sal Ministerstwo Kultury wydało zakaz występów w większych salach. Spowodowało to rozwiązanie zespołu 22 czerwca 1960 roku. Za sprawą Walickiego powstał inny zespół, Czerwono Czarni, który kontynuował działalność Rhythm and Bluesa.

W latach 60. powstało za jego sprawą określenie Big Beat, które miało zmylić władze. Pierwszymi przedstawicielami tego gatunku były grupy Niebiesko-Czarni i Czerwono-Czarni, których menedżerem był Franciszek Walicki. Pierwszą płytą polskiego rocka była wydana w 1961 roku przez Czerwono-Czarnych EPka (Extended Play): Elevator Rock/When The Saints Go Apron Strings/Sweet Little Sixteen N-0169 (Pronit). W 1962 roku powstał zespół Niebiesko-Czarni, który zyskał znaczną popularność na fali nowego trendu polska młodzież śpiewa polskie piosenki. Spowodowało to do wyeliminowanie na dłuższy czas utworów śpiewanych w języku angielskim. W latach 1962-1963 Festiwal Młodych Talentów w Szczecinie odkrył nowe twarze polskiego rocka: Katarzynę Sobczyk, Macieja Kossowskiego, Jacka Lecha czy Henryka Fabiana.

Z inicjatywy Franciszka Walickiego w 1968 roku powstała grupa Blackout Tadeusza Nalepy przemieniła się w bluesrockowy Breakout. w 1974 roku Walicki zajął się interesami innej supergrupy SBB.

Najsłynniejszym zespołem PRL była grupa Czerwone Gitary, której liderem na początku był Krzysztof Klenczon, a po jego odejściu Seweryn Krajewski. Grupa grała muzykę melodyjną, często porównywaną do The Beatles. Nie brakowało jednak też ostrzejszych fragmentów. Największe ich przeboje, to Kwiaty we włosach, Anna Maria, My z XX wieku i wiele innych. Przez ich łagodny wygląd i muzykę stroniącą od wywrotowości Czerwone Gitary nigdy nie miały problemów z występowaniem w telewizji i radio. Zespół jednak nie wytrzymał próby czasu i praktycznie przestał istnieć pod koniec lat 70. Potem wracał podczas różnych koncertów, ale muzycy nie potrafili już wspólnie nic nagrać. Potem doszedł jeszcze proces między Krajewskim, a pozostałymi muzykami, którzy usunęli go z zespołu za to, że ten użył nazwy grupy na swojej solowej płycie. Potem Krajewski sądził się o nazwę z nimi, ale przegrał proces. Teraz Czerwone Gitary koncertują, nagrały nawet płytę, ale po starej wielkiej popularności nie ma śladu.

Największa postać w polskiej muzyce. Odkryty przez Franciszka Walickiego emigrant z Białorusi naprawdę nazywał się Czesław Wydrzycki. Czesław Niemen urodził się 16 lutego 1939 roku w Wasiliszkach Starych koło Nowogródka. Pierwsze poważne kroki stawiał jako wokalista Niebiesko Czarnych. Potem był liderem grupy Akwarele. W 1967 roku na KFPP w Opolu dostał Nagrodę Specjalną Przewodniczącego Komisji ds. Radia i Telewizji za utwór Dziwny jest ten świat. Po wykonaniu tej piosenki wybuchł skandal, gdyż Niemen wystąpił w stroju chłopa z kresów, a sam tekst był swoistym protest songiem. Tak zaczęła się wielka kariera tego wybitnego wokalisty i multiinstrumentalisty. Razem z nim grywali najlepsi w Polsce i na świecie. Warto napisać, że w skład jego zespołu wchodzili m.in. muzycy z grupy SBB. Od wydania albumu Emigmatic Niemen zaczął śpiewać poezję słynnych polskich pisarzy. Wydał 4 płyty na zachodzie (3 w Anglii i jedną w RFN). Pod koniec lat 80. wycofał się z czynnego koncertowania i nagrywania. Powrócił na krótko w roku 2001 płytą Spodchmurykapelusza, ale dręczony chorobą nie miał siły na starcie z polskim show biznesem. Zmarł w Warszawie 17 stycznia 2004 roku na raka. Pochowany na warszawskich Starych Powązkach.

Supergrupa wybitnych instrumentalistów, która zaczynała od współpracy z Czesławem Niemenem. Jej lider Józef Skrzek (bass, gitara, wokal i klawisze) zaliczył też okres gry z Tadeuszem Nalepą. Oprócz Skrzeka grupę tworzyli: Jerzy Piotrowski (perkusja) i grający w niej do dziś Antymos Apostolis (gitary). SBB to chyba jedyna grupa, która zrobiła realną karierę poza granicami nie tyle Polski, co całego bloku wschodniego. Grają muzykę głównie instrumentalną, ale nie brakuje partii śpiewanych przez Skrzeka. Z powodzeniem koncertowali w RFN i Holandii. Nagrywali zarówno dla Amigi (DDR) jak i dla Intercord i Omnibus (RFN). Wydali też płytę w Czechosłowacji. W latach 70. byli obok Niemena i Budki Suflera jedynymi przedstawicielami progresywnego rocka w Polsce. Na początku lat 80., grupa zwolniła tempo i każdy z muzyków zajął się swoją karierą. Skrzek nagrywał solowe płyty, Apostolis wyjechał do Grecji, a Piotrowski był wziętym sidemanem, ale także stał się członkiem grupy Kombi. Powrót nastąpił w 1993 roku. Grupa dużo koncertowała. Nie udała się jednak trasa po USA z powodu oszusta organizatora. W Stanach też zdecydował się pozostać Piotrowski. Jego miejsce zajął Mirosław Muzykant. Druga połowa lat 90. to przede wszystkim liczne wydawnictwa koncertowe. Obecnie w SBB gra na perkusji Paul Wertigo, który w przeszłości grał Pathem Methenym. Z nim zespół nagrał ostatnią jak do tej pory regularną płytę studyjną Nastroje. W 2004 roku wydana została 22-płytowa Antologia grupy zawierająca większość płyt i nagrań radiowych SBB.

[edytuj] Lata 80. XX wieku

• nowa fala
  • Kult (Do Ani, Hej, czy nie wiecie)
  • T.Love (Autobusy i tramwaje, Pocisk miłości, Marzyciele, Wychowanie)
  • Klaus Mitffoch i Lech Janerka (Śmielej,Jezu jak się cieszę, O głowie, Strzeż się tych miejsc)
  • Armia (Jeżeli, Na ulice)
  • Sztywny Pal Azji (Wieża radości)
  • Rezerwat (Zaopiekuj się mną)
  • Kobranocka (I nikomu nie wolno się z tego śmiać, Kocham cię jak Irlandię)
  • Ziyo
  • Formacja Nieżywych Schabuff (Klub wesołego szampana)
  • Aya RL (Skóra, Ulice miasta)
  • Voo Voo (Jak gdyby nigdy nic)
  • Variété
  • Madame
  • Republika (Biała flaga, Obcy astronom, Zapytaj mnie czy cie kocham)
• blues rock
  • Joy Band (To był fajny facet, Wielkie czarne auto, Wszystkie kobiry Jimmiego)
• punk rock
  • Pidżama Porno
  • Dezerter (Ku przyszłości, Pałac, Tchórze)
  • Brygada Kryzys (Nie ma nic, To co czujesz, to co wiesz)
  • Tilt (Każdy boi się paranoi, Mówię ci że, Nie wierzę politykom, Rzeka miłości)
  • KSU
  • Siekiera (Ja stoję ja tańczę)
  • TZN Xenna
  • Śmierć Kliniczna (Nasza edukacja)
  • Defekt Muzgó
  • Farben Lehre
  • WC
  • Sedes
  • Moskwa
• reggae
  • Daab (W moim ogrodzie)
• awangarda rockowa
  • Reportaż
• mainstream
  • Maanam (Boskie Buenos, Oddech szczura, Kocham cię kochanie moje, Szare miraże)
  • Kombi (Słodkiego miłego życia, Black and White, Nasze Rendez Vous)
  • Lady Pank
  • Lombard (Śmierć dyskotece!)
  • Oddział Zamknięty (Andzia i ja, Obudź się)
  • Urszula
  • De Mono (Kochać inaczej)
  • Perfect (Wyspa drzewo zamek, Autobiografia, Nie płacz Ewka, Chcemy być sobą)
  • Bank (Powiedz mi coś o sobie, Ciągle ktoś, mówi coś)

To jest tylko zalążek artykułu związanego z muzyką rockową. Jeśli możesz, rozbuduj go.