Spółgłoska nosowa
Z Wikipedii
Spółgłoski nosowe (sonanty nosowe) to nosowe spółgłoski zwarto-otwarte, których artyklucyjną cechą jest utworzenie zwarcia w jamie ustnej, jednak w odróżniu od spółgłosek zwartych otworzony zostaje równocześnie tor nosowy, tj. podniebiennie miękkie zostaje opuszczone. Wśród spółgłosek zwartych występują spółgłoski, które różnią się tylko opozycją ustna vs. nosowa.
[edytuj] Lista spółgłosek nosowych
- [m] - dwuwargowa
- [ɱ] - wargowo-zębowa
- [n̪] - zębowa
- [n] - dziąsłowa
- [ɳ] - szczytowa
- [ɲ] - podniebienna
- [ŋ] - miękkopodniebienna
- [ɴ] - języczkowa
[edytuj] W językach świata
Większość języków posiada co najmniej dwie spółgłoski nosowe - [m] i [n̪] lub [n]. Tylko nieliczne języki takie jak rotokas (Nowa Gwinea) i luszucid (Kanada) nie posiadają żadnych dźwięków tego rodzaju. Język polski ma [m] [n̪] i [ɲ] (ń) jako fonemy i [ŋ] jako alofon samogłosek nosowych przed [k] lub [g] (np. mąka czytamy [moŋka].
