Teoria kontraktów nieformalnych
Z Wikipedii
Teoria kontraktów nieformalnych - współczesna teoria wyjaśniająca sztywność płac.
Zakłada ona różne stopnie niechęci do ryzyka i asymetria informacji między pracownikami a przedsiębiorstwem. Założeniem tej teorii jest, iż pracownicy z reguły mają utrudniony dostęp do rynku ubezpieczeń. Z tych względów obie grupy <pracownicy i pracodawcy> wykazują skłonność do zawierania nieformalnych umów przybierających formę ubezpieczenia oferowanego przez pracodawcę. W takiej umowie pracodawca zobowiązuje się do wypłacania stałej stawki płacowej pracownikowi bez względu na sytuację gospodarczą, natomiast pracownik zgadza się otrzymywać stawkę niższą od stawki potencjalnej w warunkach dobrej koniunktury w zamian za zobowiązanie pracodawcy do wypłacania takiej samej stawki w czasach recesji. Skutkuje to większym poczuciem bezpieczeństwa pracowników. Umowy tego typu mają charakter nieformalny, dzięki czemu pozwalają na większą kontrolę pracowników i wpływają na ich zwiększoną motywację do pracy (ograniczają np. pokusę nadużycia). Niestety teoria kontraktów społecznych nie tłumaczy w sposób wyczerpujący problemu bezrobocia. Intuicyjnie bowiem niejawne porozumienia w umowach o pracę powinny prowadzić do obniżenia bezrobocia, w skrajnych wypadkach nawet do wystąpienia nieefektywnego, „nadmiernego społecznie” bezrobocia.
[edytuj] Źródła
- "Zasady polityki gospodarczej", Nicola Acocella, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2002
