Żararaki

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Należy w nim poprawić: trochę POVu, trochę niezręcznych sformułowań, przydałaby się WikiWróżka.... Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdziesz na stronie dyskusji tego artykułu. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

Żararaki
Żararaka złota
Systematyka
Domena	eukarioty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	gady
Rząd	łuskonośne
Podrząd	węże
Rodzina	żmijowate
Podrodzina	grzechotniki
Rodzaj	żararaki
Nazwa systematyczna
Bothrops

Spośród wielu gatunków z podrodziny grzechotnikowatych (Crotalinae) najbardziej kolorowymi i efektownie wyglądającymi są żararaki. Żararaki, zwane też w swej ojczyźnie żmijami rzęsookimi, należą do rodziny żmijowatych. Występują na większości obszaru Ameryki Środkowej - w południowym Meksyku, Kostaryce, Panamie, w Kolumbii, Ekwadorze i Wenezueli. Ich środowiskiem są bujne lasy tropikalne. Są one wężami nadrzewnymi, które spędzają prawie całe swoje życie wśród nisko położonych gałęzi drzew, szczególnie w pobliżu rzek i strumieni lub na skraju lasu. Zabijają ofiary posługując się jadem. Ich długość dochodzi do ok. 45-60 cm. Głowa jest szeroka i wyraźnie odcina się od części szyjnej. Najbardziej charakterystyczną cechą tych węży jest rząd kolczastych łusek nad każdym okiem, które wyglądają jak rzęsy. Gatunki żararak mają bardzo różnorodne ubarwienie. Znane są formy całkowicie rudobrązowe, które posiadają rozmaite czarne, białe lub czerwone plamki, istnieją też gatunki szarobrązowe lub cytrynowożółte. Prawdopodobnie najbardziej efektowne ubarwienie ma żararaka złota, która jest jednolicie żółta. Żararaki prowadzą nocny tryb życia i żywią się prawie wszystkimi drobnymi zwierzętami, które żyją w ich środowisku. Mogą polować na małe ssaki, ptaki i ich pisklęta, jaszczurki i żaby. Wąż leżąc spokojnie czeka na ofiarę, którą chwyta pyskiem i trzyma, dopóki nie zadziała jego jad, co zwykle jest sprawą kilku minut. Jad działa, wywołując u ofiary silny krwotok wewnętrzny. Następnie zdobycz jest potykana w całości. Żararaki należą do grupy węży, które tworzą podrodzinę grzechotnikowatych. Wszystkie one mają jedną wspólną cechę - posiadają po każdej stronie głowy pod oczami jamki, które wyglądają jak duże otwory nosowe. Cienka błona, która wyściela dno jamek jest usiana receptorami (w liczbie od 500-1500 na mm2), które mogą rejestrować małe różnice temperatury. Receptory te są tak czułe, że potrafią wykryć różnice temperatur sięgające 0,002°C i umożliwiają wężom zlokalizowanie obiektów o 0,1°C cieplejszych lub zimniejszych niż otoczenie. Błona i receptory w jamkach funkcjonują podobnie jak źrenica w oku. Położona nad nimi warga rzuca cienie cieplne, tak by wąż mógł określić kierunek, z którego dochodzi ciepło, a ponieważ pola widzenia dwóch jamek zachodzą na siebie, zwierzę odczuwa bodźce temperaturowe stereoskopowo. Dawniej uważano, że jamki są narządami węchu lub słuchu (węże nie mają uszu). Sugerowano też, że mogą być organami rejestrującymi wibracje powietrza o niskiej częstotliwości. Dopiero w roku 1892 zauważono, że grzechotnika przyciąga zapalona zapałka. Następnie odkryto, że pytony mają na wargach receptory, które są wrażliwe na ciepło. Pierwsze eksperymenty na grzechotnikach rozwiały ostatnie wątpliwości, co do roli jamek, jako detektorów temperatury. Tak jak prawie wszystkie grzechotnikowate, żararaki rodzą w pełni uformowane młode. Do kopulacji dochodzi wśród gałęzi, samica po zapłodnieniu zatrzymuje jaja w swym ciele. W przeciwieństwie do jaj większości węży, które są otoczone pergaminową osłonką, zarodki żararaki otacza cienka, przezroczysta błona. Każdego roku samica może wydać na świat 12 lub więcej młodych, które są miniaturkami swych rodziców. Świeżo urodzone potomstwo jest wyposażone w aparat jadowy i poluje na małe jaszczurki i żabki, dopóki nie urośnie do takiej wielkości, aby móc dawać sobie radę z większą zdobyczą. Żararaki łatwo rozmnażają się w niewoli i często mogą żyć w takich warunkach ponad 16 lat. Żararaki są wężami jadowitymi. Atakują one jednak tylko wtedy, gdy są sprowokowane lub złapane. Ich jad zwykle nie jest śmiertelny dla człowieka, jednak wywołuje narastające, bardzo silne bóle. Rozmieszczenie: Ameryka Środkowa Wielkość: 45-60 cm Ubarwienie: zielonkawa z brązowymi i czarnymi znakowaniami; są też formy złocistożółte Pokarm: żaby, jaszczurki, małe ssaki i ptaki Młode: do 12 w miocie Jad: bardzo silny, rzadko śmiercionośny dla człowieka Metoda polowania: wzrok, zapach (za pomocą języka) i za pomocą termoreceptorów