Żeglarstwo lodowe
Z Wikipedii
Żeglarstwo lodowe – żeglarstwo uprawiane na zamarzniętych zbiornikach wodnych.
[edytuj] Historia
Początki wykorzystania zamarzniętych tafli wody do celów żeglarstwa datowane jest na początek XVII wieku w Holandii. Pierwsze bojery służyły do transportu towarów oraz ludzi i w prawie niczym nie przypominały dzisiejszych konstrukcji. Pod koniec XVIII wieku ślizgi pojawiają się w Ameryce Północnej, gdzie zawitały razem z emigrantami z Holandii, tam też w 1790 r. nad rzeką Huston powstaje prawdopodobnie pierwszy na świecie rekreacyjny ślizg.
W Europie rozwój żeglarstwa lodowego koncentruje się w krajach bałtyckich oraz w Rosji. W 1882 w ujściu Newy na dystansie 84 km odbyły się pierwsze regaty bojerowe. W 1928 została założona Europejska Unia Żeglarstwa Lodowego, którą stworzyły Niemcy, Litwa, Łotwa i Estonia. W 1935 roku obok Austrii i Holandii dołączyła do także Polska.
Na terenach Prus Wschodnich w latach międzywojennych żeglarstwo lodowe było sportem niezwykle popularnym. Najczęściej używanym wtedy bojerem był skonstruowany w 1931 r. przez Estończyka Erika von Holsta dwuosobowy bojer o nazwie Monotyp XV.
W Polsce w latach sześćdziesiątych XX wieku niezwykłą popularność zdobywa skonstruowany w 1937 przez Williama D. Sarnsa bojer DN, którego nazwa jest skrótem od gazety Detroit News. Redakcja gazety ogłosiła konkurs na projekt bojeru, który miał być konstrukcją jednoosobową, tanią i łatwą w transporcie. Obecnie DN jest najpopularniejszy, rodzajem bojera używanym na całym świecie. Od lat polscy żeglarze sięgają po najwyższe trofea w tej klasie.
