Absolutyzm klasyczny
Z Wikipedii
Absolutyzm klasyczny - jedna z odmian absolutyzmu, polegająca na podporządkowaniu sobie przez panującego wszystkich dziedzin władzy.
Pojęcie władzy absolutnej nie jest tożsame z władzą nieograniczoną. W absolutyzmie klasycznym istniały zakorzenione w świadomości społeczeństwa, generalne dyrektywy (cechy) władzy monarszej, szanowane przez panującego, których naruszenie mogło doprowadzić do upadku absolutnej monarchii (tak zwane fundamentalne prawa monarchii).
Fundamentalne prawa monarchii na przykładzie Francji Ludwika XIV:
- król musi być katolikiem (centralizacja i etatyzacja życia religijnego, zob. gallikanizm).
- król uzyskuje pełnoletność w wieku 14 lat
- regencja w zastępstwie małoletniego króla przysługuje matce
- tron dziedziczą mężczyźni przy zachowaniu zasady primogenitury
- żadne ziemie nie mogą być odłączone od państwa w sensie rozbicia dzielnicowego
Cechy absolutyzmu klasycznego:
- centralizm - władza skupiona w rękach króla
- biurokratyzm - nadmiernie rozbudowany aparat administracyjny
- etatyzm
- militaryzm - tworzenie zawodowej armii
- ekspansjonizm - powiększanie terytorium państwa kosztem sąsiadów
