Abu Gurab
Z Wikipedii
Abu Gurab – miejscowość w Egipcie na zachodnim brzegu Nilu, ok. 1 kilometra na północny zachód od Abusir i 12 km na południe od Gizy.
Znanych jest sześć świątyń solarnych z okresu V dynastii. Najsłynniejszą z nich jest właśnie znajdująca się w Abu Gurab świątynia Boga Słońca Re zbudowana przez Niuserre, zwana dawniej przez podróżników świątynią Riga (Reegah). Jest jedyną całkowicie kamienną i prawie kompletnie zachowaną świątynią solarną.
Jej centralnym akcentem był obelisk o wysokości 36 m, stojący na platformie – cokole o wysokości 20 m i pochyłych ścianach. Wykonany był z miejscowego wapienia, a oblicowany białym wapieniem z Tuna. Obelisk znajdował się na dziedzińcu o wymiarach 75 m na 100 m, na którym także przed platformą obelisku znajdował się wielki, alabastrowy stół ofiarny o rozmiarach 6 m na 6 m. W bocznej części dziedzińca zlokalizowane były magazyny i rzeźnia bydła ofiarnego. Do zespołu solarnego wiodła z Nilu specjalna rampa, będąca drogą procesyjną. Łączyła ona cały obiekt, a ściślej niewielką świątynię osadzoną w murze okalającym Wielki Dziedziniec, z tzw. świątynią dolną („powitalną”). Na cokół można było wejść specjalną, spiralną klatką schodową.
W cokole obelisku było urządzone niewielkie pomieszczenie, zwane obecnie komorą światów lub komorą pór roku, w którym znajdowały się unikatowe reliefy z wyobrażeniami procesów i zdarzeń zachodzących w naturze podczas poszczególnych pór roku, w tym zajęcia ludzi, zwierzęta domowe i dzikie, rośliny, czyli obraz natury i otaczającego świata widziany oczami ówczesnych Egipcjan. Reliefy w świątyni przedstawiają także m.in. święto sed obchodzone przez Niuserre oraz stworzenie świata przez Re. Tutaj też znaleziono najstarszą znaną listę nomów egipskich.
Poza świątynią wzniesiono z cegieł barkę boga Słońca, którego stwórcza działalność został przedstawiona na reliefach. Cały kompleks świątynny był wzorowany na Wielkiej Świątyni Słońca w Heliopolis.
Świątynia został odkopana w l. 1898–1901 przez niemieckich archeologów. Bloki z reliefami trafiły do różnych muzeów, obecnie znajdują się m.in. w Muzeach Egipskich w Kairze i Berlinie.
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Linki zewnętrzne
[edytuj] Bibliografia
- Grimal N. - „Dzieje starożytnego Egiptu”, PIW, Warszawa 2004, s. 86, ISBN 83-06-02917-8
- Jacq Ch. - „Podróż po Egipcie Faraonów”, Świat Książki, Warszawa 2004, s. 54–55, ISBN 83-7391-131-6
- Kwiatkowski B. - „Poczet faraonów”, Iskry, Warszawa 2002, s, 169–170, ISBN 83-207-1677-2
- Lipińska J. - „W cieniu piramid”, Ossolineum, Wrocław-Warszawa-Kraków 2003, s. 85, ISBN 83-04-04604-0
- Schneider Th. - „Leksykon faraonów”, Wyd. Naukowe PWN, Warszawa-Kraków 2001, s. 208, ISBN 83-01-13479-8
