Adam Humer

Z Wikipedii

Adam Humer (Umer^[1]) ur. 27 kwietnia 1908 (lub wg innych źródeł 1917), zm. listopad 2001, zbrodniarz stalinowski - oficer śledczy bezpieczeństwa publicznego.

Funkcjonariusz Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego w PRL. W resorcie od września 1944 (m.in. kierownik Sekcji Śledczej WUBP w Lublinie, zastępca kierownika Wydziału VII Departamentu I MBP, zastępca kierownika Wydziału IV Samodzielnego MBP, wicedyrektor, jednocześnie naczelnik Wydziału II Departamentu Śledczego MBP). Od kwietnia 1949 wicedyrektor Departamentu Śledczego MBP. Zwolniony 31 grudnia 1954. W późniejszym czasie, mimo iż formalnie był poza resortem, to faktycznie doradzał organom SB jako specjalista od ruchu narodowego.

W procesie w 1994 roku skazany za wymuszanie zeznań torturami. Udowodniono mu udział w wielu przesłuchaniach, upokarzanie, głodzenie i torturowanie więźniów politycznych. Skazany został na dziewięć lat więzienia, w drugiej instancji zmniejszono wyrok do siedmiu i pół roku, zmarł podczas przerwy w wykonywaniu kary. Na procesie zeznawały ofiary Humera - m.in. Juliusz Bogdan Deczkowski (AK), Maria Hattkowska z WiN. Według ich zeznań wobec kobiet Humer stosował m.in. bicie nahajkami oraz drutem kolczastym w piersi i krocze. Humer był także oskarżany o skrytobójcze zamordowanie dziennikarza Tadeusza Łabędzkiego. Prowadził również śledztwo w sprawie Adama Doboszyńskiego, skazanego na śmierć w 1949 roku. Brał udział w przygotowaniu prowokacji podczas tzw. pogromu kieleckiego.

Przypisy