Adam Prosper Burzyński

Z Wikipedii

Adam Prosper Burzyński (ur. w 1753 roku, zm. 9 września 1830) - biskup sandomierski, polski misjonarz.

Wstąpił do zakonu Reformatów gdy miał 18 lat. Ukończył teologię i po święceniach kapłańskich udał się do Rzymu. Stąd jako misjonarz wyjechał do Egiptu, gdzie przebywał z przerwami na misje w Syrii od 1791 do 1810. W latach 1802-1808 był prefektem apostolskim Górnego Egiptu. Niektóre źródła podają też informację, że w 1798 był przeorem klasztoru w Kairze.

Podczas swojego pobytu w Egipcie pracował m.in. kapelan i tłumacz wojsk napoleońskich. Znany był z tego, że nie zajmował się tylko posługa duchową, ale niósł pomoc rannym żołnierzom jako lekarz.

Do Polski wrócił w 1815 roku i za namową generała Zajączka pozostał w kraju przerywając swoją działalność misyjną. Osiadł w klasztorze Reformatów w Sandomierzu. Pozostał bliskim przyjacielem Zajączka, który u władz carskich uzyskał prekonizację (nominacje biskupie musiały być uzgadniane z władzami rosyjskimi) dla Adama Burzyńskiego na biskupstwo sandomierskie dnia 5 października 1819 roku. Wybór potwierdził 19 marca 1820 roku papież Pius VII. Konsekracji dokonał arcybiskup Hołowczyc w asyście biskupów: Adama Prażmowskiego i Teofila Lewińskiego w kościele Reformatów w Warszawie. Uroczysty ingres do katedry w Sandomierzu odbył się 26 maja 1820 roku. W katedrze nowego biskupa powitał ksiądz Dobrzański (nominat sufragan) i przedstawiciele władz miasta.

Jedną z pierwszych decyzji biskupa Burzyńskiego było utworzenie 1 września 1820 Seminarium Duchownego dla 20 alumnów. W ciągu 11 lat rządów diecezją udzielał się także jako senator i jeździł do Warszawy na posiedzenia Senatu.

2 sierpnia 1826 celebrował nabożeństwo żałobne w kościele Świętego Krzyża na Karkowskim Przedmieściu w czasie pogrzebu namiestnika Józefa Zajączka.

Biskupa pochowano w podziemiach katedry w Sandomierzu.