Adam Tarło

Z Wikipedii

Adam Tarło herbu Topór, (1713-14 marca 1744), wojewoda lubelski od 1736, starosta jasielski, marszałek konfederacji dzikowskiej, marszałek Trybunału Skarbowego Radomskiego w 1737, stronnik króla Stanisława Leszczyńskiego, przywódca opozycji wobec Augusta III.

Adam Tarło w wieku 18 lat został rotmistrzem pancernym i deputatem do Trybunału Koronnego. Posłował na sejm 1733 , potem był obecny na sejmie konwokacyjnym oraz elekcyjnym. W czasie trwania konfederacji dzikowskiej sprawował funkcję marszałka generalnego, wcześniej będąc marszałkiem województwa sandomierskiego. Wybór na marszałka generalnego konfederacji zawdzięczał Janowi Tarle.

Po konfederacji Adam Tarło starał się o marszałkostwo sejmu pacyfikacyjnego, jednakże laskę sejmu objął wówczas Wacław Rzewuski . Mianowany został wojewodą lubelskim, a w 1737 został marszałkiem Trybunału Skarbowego Radomskiego. W latach 1738-1741 przebywał we Francji, gdzie pełnił służbę w wojsku. Tam popadł w konflikt z Kazimierzem Poniatowskim, a po powrocie do Polski zaogniły się jego stosunki z całą Familią. Powodem konfliktu było nielegalne adoptowanie Anny Lubomirskiej ukochanej Adama. Na tym tle zaostrzyły się także jego stosunki z Poniatowskim, z którym doszło nawet do nierozstrzygniętego pojedynku na balu u marszałka wielkiego koronnego Franciszka Bielińskiego. Tarło pod nieobecność Antoniego Lubomirskiego w Trybunale Radomskim, wydał dekret uderzający w regiment dragonii w Warszawie (komendantem był August Aleksander Czartoryski). Nie udało mu się jednak zaszkodzić zbytnio Familii. Potem w listopadzie 1743 roku obwiniał Czartoryskich o wypuszczenie paszkwilu na jego temat (Szpieg pospolity i polityczny). Sprawa została skierowana do Trybunału Koronnego, ale do procesu nigdy nie jednak doszło, gdyż Adam Tarło zginął w wyniku pojedynku z Kazimierzem Poniatowskim 14 marca 1744, w niejasnych do dzisiaj okolicznościach, prawdopodobnie dobity przez jednego ze sług Czartoryskich.